Ég valdi kvikmyndagerð, því að ég hef alltaf haft mikinn áhuga á bíómyndum. Væntingarnar sem ég hafði voru þær að ég vildi læra aðeins meira um hvernig myndir væru gerðar og kynnast öðrum gerðum að myndum heldur en þeim sem ég hafði séð.
Ég varð ekki fyrir vonbriðgum, væntingarnar stóðust. Hópverkefnin sem voru gerð sem gáfu manni reynslu sem ég hefði annars ekki öðlast. Mér fannst mjög áhugavert að fara á kvikmyndahátíðarnar Reykjavík Short & Docs og RIFF, ég hefði annars aldrei farið á þær. En þar sem ég flutti í Mosfellsbæinn seinasta haust ákvað ég ekki að kaupa mér passa. Það hefði bara verið of mikið að keyra fram og til baka, ein í bió þar sem ég gat ekki platað marga með mér. En ég fór á eins margar og við áttum og sá ekki eftir því að hafa kíkt á þær. Ég var líka einstaklega hrifin af frönsku myndinni Renard et le Enfant sem ég fór á, þegar franska kvikmyndahátíðin var. Það var ein fallegasta mynd sem ég hef séð lengi.
Við vorum líka látin fara á íslenskar myndir í bíó og fengum leikstjóranna í heimsókn. Mér fannst það einna best við námskeiðið, maður fékk allt aðra sýn á íslenska kvikmyndagerð. Heimsóknir leikstjóranna voru misjafnar eins og myndirnar þeirra en mér fannst persónulega fyrsta heimsóknin, þegar Valdís Óskarsdóttir kom í heimsókn hafa mest áhrif. Þá áttaði ég mig á í fyrsta skipti hversu mikið starf klipparans væri í raun og veru. Þessi mynd sem hafði tekið rúma viku að taka upp var 8 mánuði í klippinu, ég missti andlitið. Síðan á hæla Valdísar eru Óskar Jónasson og Friðrik Þór. Mér fannst heimsókn Ólafs Jóhannessonar sem gerði Queen Raquela einna síst. Ég náði aldrei neitt sérstaklega góðri athygli í fyrirlestrinum hans, myndin var nú samt ágæt en nett skrítin, enda bíður efnið ekki upp á neitt annað.
Myndirnar sem var síðan horft á í tíma, sem ég þurfti oftast reyndar að horfa á heima vegna áreksturs við þýsku tímanna mína á föstudögum, voru misjafnar og flestar eitthvað sem mér hefði annars aldrei dottið í hug að horfa á, eina sem ég hafði heyrt um og átti var Casablanca. Þær myndir sem standa uppúr eru líklegast The General, Cats of Mirikitani, Hold Up Down og Notorious og síðan heimildamyndin um klippingu The Cutting Edge. Það var engin mynd sem ég þoldi ekki eða fannst leiðinleg (enda reyni ég oftast að horfa á hluti með opnu hugarfari) en þær sem mér fannst síðri og ég get eiginlega ekki mælt með fyrir aðra eru myndir eins og Idi i Smotri og The Thing. Báðar eiga þær sameiginlegt að vera nokkurs konar hryllingsmyndir og það líklegast áhrif á skoðun mína á þeim. Og síðan var það Songs from the second floor, sem ég skildi ekkert í og fílaði ekkert við.
Myndin Triumph of the Will fannst mér finnst ógeðsleg og skildi ekki af hverju við værum látin horfa á hana en eftir seinustu sögu tímanna á árinu fattaði ég það. Þetta er ein frægasta mynd sögunnar, gerð af Hitler um hans tíma. Sögulega séð þá er hún frábær heimild og hjálpaði mér miklu betur að skilja sögu-námsefnið. Þetta var líka hluti af námskeiðinu sem kom mér á óvart, heimildamyndir. Eina heimildamyndin sem ég hafði séð (sem var ekki leikin) var End of the Century, heimildamynd um uppáhalds hljómsveitina mína. Myndin Cats of Mirikitani gjörsamlega opnaði augun mín fyrir því hvað þetta væri í raun og veru spennandi flokkur mynda. Sólskinsdrengurinn hans Friðriks er líka með betri íslenskum myndum sem ég hef séð, og ég mæli með henni fyrir alla sem ég hitti liggur við. Ég sá nokkuð eftir því svo fór sem fór með heimildamynda sem hópurinn minn ætlaði að gera, en tíminn vannst aldrei og svoleiðis er það stundum.
Síðan gerði ég tvo fyrirlestra, einn fyrir jól og einn eftir. Báðir voru mjög áhugaverðir. Ég vann ein fyrir jól og tók þá fyrir ítalska leikstjórann Federico Fellini. Ég valdi hann því að stuttu áður en við fengum listann horfði ég á mynd með mömmu, Under the Tuscan Sun og þar var persóna sem talaði alltaf um Fefe - Federico Fellini og sagði að hann hafi uppgvötað hana, en hún var að mörgu leyti lík Anitu Ekberg úr La Dolce Vita eftir Fellini. Það sem ég vissi ekki var hversu frábær Fellini í rauninni var. La Strada sem ég horfði á fyrir fyrirlesturinn hefur orðið ein af mínum uppáhalds myndum og ég ætla að finna hana úti á Ítalíu í sumar. Fellini gaf mér líka hugmyndina að því að skrifa niður drauma og nota þá í handrit sem mér finnst vera snilld, því að hvenær er ímyndaraflið á jafn miklum styrk og þegar maður sefur? Seinni fyrirlesturinn gerði ég með Jóhönnu og við gerðum Bollywood. Fyrir hafði ég bara séð svokallaðar Bollywood-Hollywood myndir þar sem báðum heimum er skellt saman og myndirnar eru mjög vestrænar. Bride & Prejudice (svoleiðis mynd) er t.d. ein af mínum uppáhalds og ég kann hana alveg utan af. En Bollywood myndirnar eru allt öðruvísi og ég gjörsamlega féll fyrir stílnum. Þar sem ég er forfallið söngleikjafrík og rómantíker, þá eru svona myndir gjörsamlega fyrir mig. Eina er að þær eru rosalega langar en æðislegar og ef að ég hefði haft meiri tíma hefði ég líklegast horft á allar en MR er krefjandi skóli og ekki tími til alls því miður. Veistu nokkuð hvar er hægt að nálgast fleiri Bollywood myndir?
Mér finnst að það hefði mátt byrja aðeins fyrr á kvikmyndasögunni til þess að skilja myndirnar sem við sáum fyrir jól. Klippitímarnir voru mjög góðir og áhugaverðir og fræðandi en það hefði mátt fara aðeins betur í eitthvað svipað og þessi blessuðu 40% af prófinu. Við gerðum þetta við A Piece of Apple Pie en ég vissi aldrei hvort það hafi verið rétt gert eða ekki, og það hefði mátt taka aðeins meiri tíma í það. Einnig hefði verið gott að taka smá test öðru hvoru, því að ég fann fyrir stúdentsprófið að ég hafði ekki hugmynd við hverju ætti að búast.
Ég hef alltaf vitað að ég vildi vinna við kvikmyndagerð en aldrei við hvaða hluta þess. Á námskeiðinu í vetur tókst mér að finna það út. Þegar við fórum í handritahlutann fann ég hvað mér fannst gaman að skrifa handrit og ég vildi að maður hefði haft meira tíma utan skóla til þess að vinna í því en það var of mikið að gera en ég ætla að halda bókunum og læra meira um handrit og reyna að lesa fleiri handrit og horfa síðan á myndirnar (10 bls - 10 mín eins og æfingin). Ég er búin að sækja um í Kvikmyndaskóla Íslands við handritaskrif og leikstjórnun en það kemur í ljós hvort ég kemst inn, vona það allavega.
En ég vil þakka fyrir frábært námskeið sem ég sé sko alls ekki eftir að hafa valið að hafa farið í. Það opnaði gjörsamlega fyrir mér heim kvikmynda og núna þegar ég fer í bíó kemst ég ekki hjá því að skoða klippingu og ýmiss önnur smáatriði. Smekkurinn minn hefur líka víkkað og ég er opnari fyrir því að skoða hinar ótrúlegustu myndir.
Takk fyrir mig,
Anna Björg
Saturday, April 25, 2009
Mad Detective 神探
Myndin byrjar á því að fylgst er með óvenjulegum aðferðum rannsóknarlögreglunnar Bun, sem hefur yfirnáttúrulega hæfileika. Hann er skyggn og segist sjá persónuleika fólks. Í byrjun myndarinnar er hann að rannsaka morðmál á mjög óvenjulegan hátt og lætur m.a. troða sér ofan í tösku og henda sér niður stigagang. Þegar hann er síðan tekin aftur úr töskunni segir hann hver morðinginn hafi verið. Allt virðist þetta vera frekar skrítið og myndin verður skrítnari og skrítnari eftir þetta. Þegar lögreglustjórinn hættir, sker Bun af sér eyrað og gefur honum og gefur upp þá ástæðu að lögreglustjóranum hafi vantað persónuleika. Bun er látinn fara snemma á eftirlaun eftir þetta. Síðan tekur myndin aftur við nokkrum árum síðan, þá er lögregluþjóninn Ho að rannsaka dularfullt hvarf annars lögreglumanns. Þessi lögreglumaður hafði verið að eltast við þjóf ásamt félaga sínum Chi-Wai (ef ég man rétt) þegar hann hvarf en byssan hans hins vegar hefur verið notuð í ýmsum ránum/glæpum m.a. morði. Ho hefur þá leit af Bun og finnur hann að lokum og biður hann um aðstoð við málið. Bun samþykir að koma með honum en hann er í leiðinni að rífast við konuna sína, sem vill ekki að hann fari aftur að vinna. Bun og Ho fara að rannsaka málið frekar og komast að því, eða Bun kemst að því að Chi-Wai hafi drepið félaga sinn til þess að fá byssuna hans, þar sem byssunni hans hafi verið stolið. Eftir þetta fer af stað frekar hröð atburðarrás sem var pínu erfitt að fylgja eftir en á endanum þá kemst það upp að Chi-Wai hafi drepið félaga sinn og grafið hann niður og kennt indverskum smáþjófi um þetta allt (hafði meðal annars komið fyrir sönnungargögnunum í íbúð hans).
Í byrjun myndarinnar var ég nú ekki alveg viss um hvað ég væri að fara að horfa á, þar sem hún er nett furðuleg. Ég held ég hafi líka sjaldan kúgast jafn mikið yfir mynd eins og þegar Bun var að skera af sér eyrað. Mér fannst reyndar nokkuð sniðugt að ástæða hans fyrir þessu athæfi var ekki gefin upp fyrr en nokkuð seinna. Það var svolítið farið úr einu í annað og það tók mig svoldinn tíma að synca mig inn á hvað væri að gerast og hvað væri raunveruleiki og hvað ímyndun Buns. Mér fannst Bun, Ho og Chi-Wai vera allir nokkuð áhugaverðar persónur.
Bun er náttúrulega eitthvað mjög sérstakt. Hann er skyggn og sér að eigin sögn persónuleika fólks. Hann fer sínar eigin leiðir og skiptir sér ekki af öðrum. Mér fannst eins og að eftir því sem leið á myndina var meira verið að leggja áherslu á að hann væri geðbilaður heldur en skyggn. Kannski varð hann geðbilaðri eftir því sem leið á hana en ég tók þá ekki eftir því nema að sjónarhornið á hann virtist breytast. Hann á sambandi við konuna sína og í byrjun virðist það mjög eðlilegt allt þangað til að Ho kemur í heimsókn og áhorfandinn fattar að hún er ekki til þar sem Ho sér hana ekki. Ég hélt mjög lengi út myndina að kona Buns væri látin og þetta væri draugur hennar sem væri að spjalla við hann en ekki bara ímyndun hans. En hún er á lífi og Bun sér hann að meira segja allt öðruvísi, þekkir hana ekki þar sem persónuleikinn hennar er eldri. Mér fannst Bun vera nokkuð gáfaðri en hann virtist í fyrstu, eins og þegar hann stelur skilríkjum og byssu Ho's til þess að klára málið sjálfur. Ég fór líka að spá í hvort að það að Bun hafi skorið af sér eyrað sé tilvitnun í Van Gogh sem gerði það sama og þá hvort þetta sé eitthvað svona misskilins snillinga-complex. Atriðin þegar hann er að lifa í gegnum það sem morðinginn gerði eru nokkuð oft frekar fyndin og skemmtileg og lífguðu upp á myndina.
Ho virðist vera mjög metnaðarfullur og hann virðist vilja líkjast Ho, hann er alltaf að reyna sömu aðferðir og hann til þess að finna út lausnir á málunum og vill sjá konu Buns (sem hann heldur að sé látin). Það er svolítið eins og hann vilji vera skyggn til þess að eignast frábæra frama Buns (sem Bun hafði haft áður en hann skar af sér eyrað og allir héldu að hann væri geðveikur). Hann lætur til dæmis Bun grafa sig niður í jörðina til þess að reyna að finna út hvar lögreglumaðurinn sé en endar á því að drepa sig næstum og láta Bun plata sig. Bun sér Ho sem lítinn, hræddan og veiklulegan dreng (persónuleikinn hans) sem mér finnst að gæti merkt hvað Ho er í raun lítill og hræddur en vill vel. En í endanum þegar Ho drepur Bun í ruglingslega atriðinu, þá sér Bun að kona í dragt með svona valdmannslegt yfirbragð er búin að koma sér fyrir við hliðina á litla dregnum, hún er búin að bætast við persónuleika Ho's.
Bun sér Chi-Wai sem 7 persónuleika og mér fannst það vera gefið nokkuð snemma upp að hann væri í raun og veru morðinginn. Þessir 7 persónuleikar eru nokkuð ólíkir og ég fór að hugsa hvort þeir gætu nokkuð merkt dauðasyndirnar 7, græðgi - feiti kallinn og stolt-valdsmannlega konan eða eitthvað svoleiðis. En Chi-Wai er einnig mjög gáfuð persóna og kemur sér vel undan lögreglunni og þó svo að mér hafi strax fundist hann líklegur morðingi þá fór ég að halda að hann væri saklaus á tímabili.
Eins og ég er búin að segja þá var þetta nokkuð ruglandi mynd og ég er ekki viss um að ég hafi náð öllum staðreyndunum rétt. Mér leist ekkert á hana í byrjun en síðan allt í einu byrjaði hún að halda mér fastri og ég varð að vita hvað gerðist næst. Persónuleikarnir sem Bun sá voru í fyrstu nokkuð ruglandi (hélt ég væri að rugla saman persónum) en síðan heillandi (komst samt ekki hjá því að detta í hug Shallow Hal með Jack Black í sambandi við að sjá innri manneskju fólks). Þetta er í fyrsta skipti sem ég sé kínverska mynd og ég varð ekki fyrir vonbrigðum. Mér fannst litirnir vera svolítið skrítnir, svona gulir og gráir og hún var öll svona frekar dökk, kannski til þess að sýna hugarástand Buns? En klippingin á milli persónuleika fólks og fólksins sjálfs voru mjög vel gerðar og stundum ruglaðist ég algjörlegag um hvern væri verið að tala og mér finnst það nokkuð sniðugt hjá þeim sem gerði hana, því þá fór maður ósjálfrátt að einbeita sér meira að því sem maður sá á skjánum. En lokaatriðið gjörsamlega ruglaði mig, ég fattaði að Ho væri að reyna að breyta settinu en útaf speglunum og öllum persónuleikunum þá náði ég litlu af því sem væri að gerast, en hugsanlega var þetta með ráðum gert...
Í byrjun myndarinnar var ég nú ekki alveg viss um hvað ég væri að fara að horfa á, þar sem hún er nett furðuleg. Ég held ég hafi líka sjaldan kúgast jafn mikið yfir mynd eins og þegar Bun var að skera af sér eyrað. Mér fannst reyndar nokkuð sniðugt að ástæða hans fyrir þessu athæfi var ekki gefin upp fyrr en nokkuð seinna. Það var svolítið farið úr einu í annað og það tók mig svoldinn tíma að synca mig inn á hvað væri að gerast og hvað væri raunveruleiki og hvað ímyndun Buns. Mér fannst Bun, Ho og Chi-Wai vera allir nokkuð áhugaverðar persónur.
Bun er náttúrulega eitthvað mjög sérstakt. Hann er skyggn og sér að eigin sögn persónuleika fólks. Hann fer sínar eigin leiðir og skiptir sér ekki af öðrum. Mér fannst eins og að eftir því sem leið á myndina var meira verið að leggja áherslu á að hann væri geðbilaður heldur en skyggn. Kannski varð hann geðbilaðri eftir því sem leið á hana en ég tók þá ekki eftir því nema að sjónarhornið á hann virtist breytast. Hann á sambandi við konuna sína og í byrjun virðist það mjög eðlilegt allt þangað til að Ho kemur í heimsókn og áhorfandinn fattar að hún er ekki til þar sem Ho sér hana ekki. Ég hélt mjög lengi út myndina að kona Buns væri látin og þetta væri draugur hennar sem væri að spjalla við hann en ekki bara ímyndun hans. En hún er á lífi og Bun sér hann að meira segja allt öðruvísi, þekkir hana ekki þar sem persónuleikinn hennar er eldri. Mér fannst Bun vera nokkuð gáfaðri en hann virtist í fyrstu, eins og þegar hann stelur skilríkjum og byssu Ho's til þess að klára málið sjálfur. Ég fór líka að spá í hvort að það að Bun hafi skorið af sér eyrað sé tilvitnun í Van Gogh sem gerði það sama og þá hvort þetta sé eitthvað svona misskilins snillinga-complex. Atriðin þegar hann er að lifa í gegnum það sem morðinginn gerði eru nokkuð oft frekar fyndin og skemmtileg og lífguðu upp á myndina.
Ho virðist vera mjög metnaðarfullur og hann virðist vilja líkjast Ho, hann er alltaf að reyna sömu aðferðir og hann til þess að finna út lausnir á málunum og vill sjá konu Buns (sem hann heldur að sé látin). Það er svolítið eins og hann vilji vera skyggn til þess að eignast frábæra frama Buns (sem Bun hafði haft áður en hann skar af sér eyrað og allir héldu að hann væri geðveikur). Hann lætur til dæmis Bun grafa sig niður í jörðina til þess að reyna að finna út hvar lögreglumaðurinn sé en endar á því að drepa sig næstum og láta Bun plata sig. Bun sér Ho sem lítinn, hræddan og veiklulegan dreng (persónuleikinn hans) sem mér finnst að gæti merkt hvað Ho er í raun lítill og hræddur en vill vel. En í endanum þegar Ho drepur Bun í ruglingslega atriðinu, þá sér Bun að kona í dragt með svona valdmannslegt yfirbragð er búin að koma sér fyrir við hliðina á litla dregnum, hún er búin að bætast við persónuleika Ho's.
Bun sér Chi-Wai sem 7 persónuleika og mér fannst það vera gefið nokkuð snemma upp að hann væri í raun og veru morðinginn. Þessir 7 persónuleikar eru nokkuð ólíkir og ég fór að hugsa hvort þeir gætu nokkuð merkt dauðasyndirnar 7, græðgi - feiti kallinn og stolt-valdsmannlega konan eða eitthvað svoleiðis. En Chi-Wai er einnig mjög gáfuð persóna og kemur sér vel undan lögreglunni og þó svo að mér hafi strax fundist hann líklegur morðingi þá fór ég að halda að hann væri saklaus á tímabili.
Eins og ég er búin að segja þá var þetta nokkuð ruglandi mynd og ég er ekki viss um að ég hafi náð öllum staðreyndunum rétt. Mér leist ekkert á hana í byrjun en síðan allt í einu byrjaði hún að halda mér fastri og ég varð að vita hvað gerðist næst. Persónuleikarnir sem Bun sá voru í fyrstu nokkuð ruglandi (hélt ég væri að rugla saman persónum) en síðan heillandi (komst samt ekki hjá því að detta í hug Shallow Hal með Jack Black í sambandi við að sjá innri manneskju fólks). Þetta er í fyrsta skipti sem ég sé kínverska mynd og ég varð ekki fyrir vonbrigðum. Mér fannst litirnir vera svolítið skrítnir, svona gulir og gráir og hún var öll svona frekar dökk, kannski til þess að sýna hugarástand Buns? En klippingin á milli persónuleika fólks og fólksins sjálfs voru mjög vel gerðar og stundum ruglaðist ég algjörlegag um hvern væri verið að tala og mér finnst það nokkuð sniðugt hjá þeim sem gerði hana, því þá fór maður ósjálfrátt að einbeita sér meira að því sem maður sá á skjánum. En lokaatriðið gjörsamlega ruglaði mig, ég fattaði að Ho væri að reyna að breyta settinu en útaf speglunum og öllum persónuleikunum þá náði ég litlu af því sem væri að gerast, en hugsanlega var þetta með ráðum gert...
Tuesday, March 31, 2009
The Thing
The Thing (1982)
Ég reyni að forðast hryllingsmyndir eins og ég get og þá sérstaklega ef ég veit að þær eru virkilega ógeðslegar. Í fyrirlestrinum um John Carpenter sýndi Pétur líka myndbrot úr The thing þar sem geimveran kemur útúr hundinum. Það var virkilega truflandi atriði en það er víst nauðsynlegt að opna augun fyrir öðruvísi myndum en maður er vanur. Þessi mynd náði nú samt ekki að vekja áhuga minn á vísindalegum hryllingsmyndum. Mér fannst þessi mynd nokkuð ruglandi en held ég hafi náð svona basic söguþræðinum.
Myndin gerist á Suðurskautslandinu. Amerískur vísindaleiðangur er að skoða/rannsaka eitthvað sem ég náði ekki hvað var. Dag einn heyra þeir byssuskot fyrir utan og þá hefur norskt rannsóknarteymi, að því virðist hafa gengið af göflunum, reynt að drepa hund í þyrlu og endað allir dauðir sjálfir. Einn úr ameríska teyminu tekur að sér hundinn og fer með hann inn í skýlið þeirra. Þetta virðist ósköp sætur og venjulegur sleðahundur. Þegar hundurinn fer eitthvað í taugarnar á félögunum er hann settur í búrið með öðrum sleðahundum sem þeir hafa þarna. En um nóttina fer þessi sæti hundur hamförum og hræðir hina hundana. Þá fer einn leiðangursmannanna að kíkja á hvað sé nú í gangi. Þá er “eitthvað” að koma út úr hundinum, hann fer og sækir hjálp en þ
á er hinn fyrrum hundur orðin að einhverju slímugu og ógeðslegu. Aðalgaurinn MacReady kemur þá með einhverskonar ghostbusters eld byssu og brennir skrímslið. Eftir nokkra skoðun þá finna þeir út að þetta séu einhverskonar geimverur sem geta stökkbreytt sér í lifandi verur og þá fer af stað mikið óöryggi í búðunum hvort að einhverjir mannanna hafi “smitast” og hvort að geimveran búi í þeim.
Kurt Russell er svo algjörlega naglinn og hetjan í þessari mynd. Þar sem einu myndirnar sem ég man eftir að hafa séð hann í eru Sky High (þar sem hann leikur ofurhetjupabba) og Overboard (þar sem hann platar Goldie Hawn í að vera konuna sína) þá var nokkuð öðruvísi að sjá hann svona harðan. En mér fannst það vera greinilegt frá byrjun að hann var greinilega aðalkallinn og mér fannst hann í vera eiginlega eina persónan sem skipti máli. Allavega er hann eini sem ég man eitthvað sérstaklega eftir. Hann er svo harður á því og gjörsamlega viss um að hann sé ekki með geimveru innra með sér og hann ætlar sér að sigrast á þessu með öllum mætti. Mér fannst hann verða einna mest paranoid þegar allir byrjuðu að ásaka hina um að vera geimverur.
Eins og ég 
sagði í byrjun þá forðast ég helst hryllingsmyndir þar sem ég á það til að fá martraðir útfrá þeim. En til þess að fyrirbyggja vonda drauma, horfði ég á myndina um hábjartan dag. Þessari mynd tókst samt að fylla mig ógeði. En það þýðir að myndin hefur líklegast náð takmarki sínu. Enda voru tæknibrellurnar nokkuð góðar miðað við að myndin er gerð 1982. Mér fannst nokkuð sniðugt að í myndinni kom í rauninni ekki fram hvað væri að gerast. Það sem mér fannst einna óhugnalegast var að þegar að mennirnir voru orðnir að geimverum/skrímslum þá var andlitið á þeim afmyndað og næstum eins og dautt á verunni. það var virkilega gæsahúðarvaldandi.
Þetta er mynd sem ég á mjög erfitt með að mynda mér skoðun um. Mér fannst vanta eitthvað upp á söguþráðinn og hún hélt ekki vel athyglinni minni. En hins vegar var nokkuð flott move að nota hunda í byrjun sem það fyrsta sem geimverurnar stökkbreyta sér að aðlagast (veit ekkert hvernig á að útskýra hvað er í gangi með þær), þar sem hundar eru svo sætar og sakl
ausar skepnur og engum gæti dottið hug að þeir væru eitthvað slæmt. Síðan skildi ekki alveg endann, allt gerðist svo hratt og allt í einu voru tveir eftir og allir hinir dánir. Voru geimverurnar útdauðar eða ekki? Náði því ekki alveg sem skiptir svosem ekki miklu máli því að Kurt Russell endaði á þvi að vera hetjan og bjarga mannkyninu frá innrás illra geimvera sem myndu taka sér bólfestu í fólki og klyfja það í tvennt.
Monday, March 30, 2009
The Cutting Edge
Þegar ég heyrði að við værum að fara að horfa á heimildamynd um klippingu, bjóst ég við fræðslu mynd með klippum, nokkuð langdregni og svæfandi. Cutting Edge var hins vegar það eins og mér finnst að fræðslu heimildamyndir eiga að vera senn skemmtileg, fræðandi og áhugaverð.
Mér fannst sérstaklega áhugavert að fá að fylgjast með Walter Murch við störf. Þar sást greinilega eitt af því sem mér fannst vera þema myndarinnar, hvað klipparastarfið er í rauninni vanmetið starf. Klipparinn vinnur klárlega eitt erfiðasta verkið sem kemur að gerð kvikmyndar. Áður en ég byrjaði í tímunum þá gerði mér ekki alveg grein fyrir því hvað það er sem klipparinn þarf í raun og veru að gera. Það var ekki fyrr en Valdís Óskarsdóttir kom í heimsókn og sagði hvað það hafði tekið langan tíma að klippa sveitabrúðkaup. Starf klipparans er einna mikilvægast og ef að hann klikkar getur myndin verið ónýt, þess vegna er nokkuð skrítið að leikararnir og leikstjórarnir fái mesta klappið á bakið en klipparinn er bara í bakrunni og fæstir vita um hvaða klipparar klippa hvaða mynd. En eins og kom fram í myndinni þá er það klipparinn sem setur senuna saman og það geta verið mismunandi tökur og þannig að final niðurstaðan, final leikurinn sem leikarinn fær hugsanlega verðlaun fyrir er í raun og veru klipparanum að þakka. Ég ætla bara rétt að vona að leikarar geri sér grein fyrir því en fari ekki að skipta sér of mikið af. Það var annað sem mér fannst koma svolítið fram í myndinni, klipparar vilja fá sitt space og frið til að gera það sem þeir gera best.
Mér fannst einnig mjög áhugavert hvað þetta er talið mikið kvennmannsstarf. Í byrjun kvikmyndagerðar þótti þetta svo mikið smámunastarf, líkt og að prjóna eða sauma í og þess vegna voru konur settar í starf sem hentaði þeim. Síðan þegar að hljóðið kom til sögunnar varð þetta annað mál, þar sem komin var tækni í spilið, þarna kemur aftur fram hvað þetta er oft talið vanþakklát starf. Að þurfa að telja ramma og vinna með svona litlar einingar er starf fyrir fullkomnunnar sinna og einhvern sem getur fylgst vel með því sem er að gerast og hefur gott innsæi inn í hugarheim áhorfenda og veit hvað virkar. Hugsa að það sé sniðugt að læra smá sálfræði með klipparanáminu.
Það var líka gaman að sjá að leikstjórar velja sér sömu klipparana aftur og aftur eins og einhver talaði um í myndinni þá er þetta í rauninni eins og hjónaband. Ef þú finnur einhvern sem þú getur unnið vel með og gerir allt eins og þér finnst að það ætti að vera, er bókað mál að það sé manneskjan í starfið eins og sálufélaginn, einhverskonar kvimyndamaki.
Það er frekar erfitt að skrifa blogg um svona mynd þar sem hún í rauninni tók yfir svo mikið efni og það var frábært að sjá viðtöl við margt mismunandi fólk. Þessi mynd gaf mér líka hugmyndir af mörgum myndum sem mig langar að sjá. Einnig fékk þessi mynd mig til þess að reyna að fylgjast með klippingunni í því sem ég horfi á, þegar ég horfði á Watchmen til dæmis, reyndi ég að fylgjast eins grant með og ég gat og á endanum gleymdi ég mér í myndinni og tók ekki alltaf eftir breytingu. En síðan fylgdist ég grant með klippingunni á einum þætti úr seríunni Gossip Girl og það var eitthvað allt annað, ég tók endalaust eftir senunum sem pössuðu ekki saman, það var klippt of fljótt og næsta sena innihélt sama atriðið (nokkra ramma) með öðru sjónarhorni og sums staðar með zoomi. Ætla að prufa þetta eins oft og ég get héreftir til þess að sjá hvort ég gleymi mér í myndinni (sem gæti þýtt vel klippt og vel gert í alla staða, eða góður söguþráður hugsanlega) eða þá hvort að ég pæli meira í tækniatriðunum þar sem þau pirra mig. Síðan gæti myndin líka verið óskemmtilegt og þá væri skemmtilegra að fylgjast með tækniatriðum.
The Brat Pack og nokkrar af myndunum þeirra.
“The Brat Pack” er nafn sem var oft talað um á hópi ungra leikara sem léku í unglingamyndum uppúr 1980. Hérna fyrir neðan ætla ég aðeins að fjalla um meðlimi hópsins og síðan fjórar af þeim myndum sem teljast vera hluti af myndum hópsins, þær fjórar sem ég hef séð.
Leikararnir sem teljast til hópsins voru allir í myndunum The Breakfast Club eða í St. Elmos Fire
og eiga það sameiginlegt að teljast sem unglingastjörnur. En margar aðrar myndir innihalda tvo eða fleiri meðlimi.
Hópinn skipa:
Molly Ringwald: Ein af mínum uppáhalds leikkonum (í þessum þremur myndum sem koma fram að neðan). Hún lék í The Breakfast Club og öðrum myndum leikstýrðum af John Huges. Í Breakfast Club leikur hún Claire “the princess”, mjög sjálfumglaða pabbastelpu. Hún leikur einnig í einni af minni uppáhaldsmynd (leikstýrð af John Huges) Pretty in Pink. Hún hafnaði aðalhlutverkunum í Pretty Woman og Ghost og í John Huges myndinni Some Kind of Wonderful, og þar með hætti samstarf þeirra. Hún lék lítið hlutverk í Not Another Teen Movie, sem gerir einmitt grín af nokkrum mynda hennar. Annars er hennar nýjasta hlutverk sem mamman í þáttunum The Secret Life of The American Teenager.
Emilio Estevez: Elsti sonur Martin Sheen og Janet Sheen og bróðir Charlies Sheen. Hann lék í bæði The Breakfast Club og í St. Elmos Fire. Í The Breakfast Club leikur Emilio Andrew, “the jock” tilfinningaríkan unglingstrák sem stundar íþróttir útaf því að pabbi hans vill það. Í St. Elmos Fire leikur hann Kirby Keger, mann sem varð rosalega ástfanginn af kennaranum sínum í skóla að hann fer og leitar af henni og reynir allt sem hann getur til þess að ná henni. Þess má geta að Emilio lék í myndunum Young Guns I & II og að hann var einnu sinni giftur Paulu Abdul.
Anthony Michael Hall: Lék í The Breakfast Club, þar lék hann Brian, “the brain”, gáfaðan strák sem finnur mikið fyrir stressi yfir því að fá góðar einkunnir. Hann lék einnig í myndinni Sixteen Candles ásamt Molly Ringwald. Þar lék hann “Farmer Ted” mjög misheppnaðan strák sem vill ekkert meira en að vera “kúl” og með stelpu. Hann leikur aðalhlutverkið í The Dead Zone, sem voru nokkuð vinsælir þættir á Skjá einum. Hann var einnig yngsti meðlimur Saturday Night live, þegar hann var 17 ára en eins og unglingastjörnu hæfir þá var hann bara eina seríu þar sem hann varð að fara í meðferð.
Rob Lowe: Lék í St. Elmos Fire, þar lék hann Billy Hicks, sem er nokkurs konar “vondi strákurinn” í myndinni. Hann verður pabbi ungur og virðist alveg sama um það en hann er meyr inni við beinið. Hann lék í einni Austin Powers mynd (The Spy Who Shagged Me) og síðan hefur hann verið áberandi upp á síðkastið í þáttunum Brothers and Sisters þar sem hann leikur eitt af aðalhlutverkunum. Hann lék einnig í West Wing.
Andrew McCarthy: Í St.Elmos Fire leikur hann Kevin, rithöfund með ritstíflu sem er ástfanginn af kærustu besta vinar síns. Hann leikur einnig með Molly Ringwald í myndinni Pretty in Pink, þar sem hann leikur vinsæla strákinn Blane sem er hrifinn af stelpu sem er frá “the other side of the tracks”. Andrew McCarty hefur að mínu mati ekkert verið neitt sérstaklega áberandi, en ég tók hinsvegar eftir honum í nýju Brooke Shields þáttunum, Lipstick Jungle sem núna er þó búið að hætta við.
Demi Moore: Líklega ein sú þekktasta úr hópnum. Hún lék Jules í St. Elmos Fire, Jules er kókaín fíkill og þarfnast mikillar aðstoðar frá vinum sínum. Demi Moore var sjálf í eiturlyfjum á þessum tíma og þurfti að skrifa undir samning að hún yrði að hætta því til að leika í myndinni, samningur sem hélt henni hreinni eftir það. Það þarf vart að kynna myndir sem hún hefur leikið í. Myndir sem ég hef séð eru t.d. Ghost og Charlies Angels: Full Throttle. Hún var gift Bruce Willis en núna er hún hamingjusamlega gift yngri manni, Ashton Kutcher. Þess má geta að alvöru nafnið hennar er Demetria Gene Guynes.
Judd Nelson: Lék í báðum myndunum. Í St. Elmos Fire lék hann Alec, upprennandi indælan stjórnmálamann sem hefur þó sitthvað gruggugt í pokahorninu, hann er trúlofaður einni af bestu vinkonu sinni en heldur samt framhjá henni hægri vinstri. Í Breakfast Club leikur hann Bender, “the criminal”. Hann er svona “the ultimate bad boy” unglingamyndanna, miklu verri en Billy Hicks í St. Elmos Fire. Hann er í eftirsetu til frambúðar og algjörlega sama um allt og gerir það sem hann vill. Ég kannaðist ekki við fleiri myndir með honum, þegar ég skoðaði hann á imdb, en þar sem hann er að leika í 8 komandi myndum, get ég ímyndað mér að hann sé nokkuð vinsæll enn þann dag í dag.
Ally Sheedy: Lék einnig í báðum myndunum. Í St. Elmos Fire lék hún Leslie, kærustu Alecs. Hún veit ekki alveg hvað hún vill í lífinu og stendur á einhverskonar krossgötum í lífinu. Í Breakfast Club leikur hún Allison, “the basket case”; stelpu sem virðist algjörlega geðveik eða allavega mjög rugluð í hausnum. Hún er í eftirsetu útaf því að hún hafði ekkert betra að gera.
Síðan telst Mare Winningham líka til hópsins en hún hefur sjálf neitað að hafa verið unglingastjarna. Hún er elsti meðlimurinn en hún lék í St. Elmos Fire, þar lék hún saklausu stelpuna, Wendy, sem vill hjálpa fólki og er rosalega skotin í Billy, slæma stráknum og trúir því að hann geti verið góður. Hún lék aukahlutverk í Grey's Anatomy, þar lék hún mömmu aðalpersónunnar.
Hérna er síðan stutt umfjöllun um myndirnar sem ég vitnaði í hér að ofan.
The Breakfast Club (1985)
Fimm ólíkir nemar sem hafa lítið sem ekkert sameiginlegt lenda saman í eftursetu á laugardegi. Skólastjórinn sem situr yfir þeim skipar þeim að skrifa ritgerð “Who do you think you are!” Hann skipar einnig algjörri þögn og fer yfir á skrifstofuna sína. Enginn talar í byrjun eftirsetunnar en eftir því sem líður á daginn komast þau af því að þau eiga meira sameiginlegt en þau héldur. Þarna eru komin saman helstu stereo týpur allra “high schools” í Ameríku; íþróttastrákinn (the jock), sætu stelpuna í næsta húsi (the princess), gáfaða nördann (the brain), stelpan sem dansar við sinn eigin takt (the basket case) og töffarinn (the criminal).
Þetta er ósköp sæt “high school” mynd um unglinga sem eru að finna sig í lífinu. Það er alveg heilt atriði yfirfært úr Breakfast Club í Not Another Teen Movie, en það er eftirsetuatriðið, bókasafnið er til að mynda næstum því alveg eins útlítandi að innan, þ.e. þar sem eftirsetan fer fram.
Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=jbce_lytBac
St. Elmo's Fire (1985)
Mynd fyrir aðeins eldri markhóp. Myndin fjallar um 7 vini, nýútskrifaða úr háskóla en þetta er í rauninni eins og margar smásögur fléttaðar saman í eina. Þarna er parið sem virðist í fyrstu vera þvílíkt hamingjusamt en eitthvað liggur í loftinu. Besti vinur parsins, rithöfundurinn með ritstíflu sem gerir sér grein fyrir því að hann sé ástfanginn af kærsutu besta vinar síns. Saklausa stelpan sem vill gera allt fyrir alla en gleymir sjálfri sér. Hún heldur að hún geti breytt “slæma stráknum í góðann” (sem er mjög algengt meðal kvenna) hann er hins vegar giftur og faðir en hegðar sér eins og hann vill og pælir lítið sem ekkert í afleiðingunum. Síðan hin fallega stelpa sem hefur læðst inn í heim eiturlyfjanna. En St.Elmo er staðurinn sem þau hanga alltaf saman á, einskonar Central Perk ein og er í Friends.
Þessi mynd er aðeins meira á alvarlegri nótunum en hinar, þar sem hérna er í rauninni farið i margar af áhyggjum ungs fólks á þessum aldri. Það sem þessir vinir eiga sameiginlegt er að hafa verið í sama háskólanum en annars eru þau mjög ólík.
Sixteen Candles (1984)
Samantha á 16 ára afmæli, nema hvað að fjölskyldan hennar virðist hafa gleymt því þar sem systir hennar ætlar að gifta sig daginn eftir. Þannig að þessi merki áfangi í lífi hennar verður allt annað en góður. Hún er hrifin af vinsælasta gæjanum í skólanum og mesti nördinn í skólanum er hrifin af henni. Fyrir misskilning fær vinsælasti gæjinn miða sem átti að fara til vinkonu hennar þar sem hún játar ást sína á honum.
Inn í myndina koma tvö sett af vandræðalegum afa og ömmu og með öðru settinu er kínverskur skiptinemi, Long Duck Dong sem setur mjög skemmtilegan svip á myndina.
Þetta er alveg æðisleg mynd og krúttleg. Hún fjallar í rauninni ekki um neitt sérstakt og lítið gerist en það er eitthvað við hana sem hrífur mig. Þetta er líka mynd þar sem maður þarf ekkert að nota heilann og lítið að pæla í því sem er að gerast og eins og aðrar unglingarmyndir endar hún vel.
Pretty in Pink (1986)
Mynd sem kemur einnig fram á topp 10 listanum mínum. Þetta er yndisleg mynd sem fjallar um Andie, stelpu sem kemur frá “the rong side of the track” en hún er sjálfstæð og lifir sínu lífi án þess að spá í því hvað öðrum finnst. Besti vinur hennar, Duckie (leikinn af Jon Cryer úr Two and Half Man) er skotin í henni en hún tekur ekki eftir því. Hún vinnur í plötubúð fyrir mjög skemmtilegan karakter, Ionu, konu sem er alltaf að breyta um persónuleika eftir mönnunum sem hún fer út með. Vinsæll strákur að nafni Blane byrjar að ganga á eftir henni með grasið í skónum og Andie er nokkuð hrifin af honum á móti en þau mæta mótstöðu frá vinum sínum. Sérstaklega Stef (James Spader úr Boston Legal) vini Blanes.
Not Another Teen Movie er líka frekar mikið byggð á þessari mynd, vinsæli strákurinn og stelpan sem er undir í samfélaginu, klikkaði vinur hennar sem reynir hvað hann getur til þess að ná henni en víkur undan “sönnu ástinni”. Ég keypti þess mynd fyrir tilviljun í Danmörku og það eru sko kaup sem ég sé ekki eftir. Ein af þessum stelpumyndum sem skilja eftir bros á vör og gott skap.
Seinna töldust fleiri meðlimur í "the brat pack" en þetta voru hinir upprunalegu. Á síðunni :
Leikararnir sem teljast til hópsins voru allir í myndunum The Breakfast Club eða í St. Elmos Fire
og eiga það sameiginlegt að teljast sem unglingastjörnur. En margar aðrar myndir innihalda tvo eða fleiri meðlimi.
Hópinn skipa:
Molly Ringwald: Ein af mínum uppáhalds leikkonum (í þessum þremur myndum sem koma fram að neðan). Hún lék í The Breakfast Club og öðrum myndum leikstýrðum af John Huges. Í Breakfast Club leikur hún Claire “the princess”, mjög sjálfumglaða pabbastelpu. Hún leikur einnig í einni af minni uppáhaldsmynd (leikstýrð af John Huges) Pretty in Pink. Hún hafnaði aðalhlutverkunum í Pretty Woman og Ghost og í John Huges myndinni Some Kind of Wonderful, og þar með hætti samstarf þeirra. Hún lék lítið hlutverk í Not Another Teen Movie, sem gerir einmitt grín af nokkrum mynda hennar. Annars er hennar nýjasta hlutverk sem mamman í þáttunum The Secret Life of The American Teenager.
Emilio Estevez: Elsti sonur Martin Sheen og Janet Sheen og bróðir Charlies Sheen. Hann lék í bæði The Breakfast Club og í St. Elmos Fire. Í The Breakfast Club leikur Emilio Andrew, “the jock” tilfinningaríkan unglingstrák sem stundar íþróttir útaf því að pabbi hans vill það. Í St. Elmos Fire leikur hann Kirby Keger, mann sem varð rosalega ástfanginn af kennaranum sínum í skóla að hann fer og leitar af henni og reynir allt sem hann getur til þess að ná henni. Þess má geta að Emilio lék í myndunum Young Guns I & II og að hann var einnu sinni giftur Paulu Abdul.
Anthony Michael Hall: Lék í The Breakfast Club, þar lék hann Brian, “the brain”, gáfaðan strák sem finnur mikið fyrir stressi yfir því að fá góðar einkunnir. Hann lék einnig í myndinni Sixteen Candles ásamt Molly Ringwald. Þar lék hann “Farmer Ted” mjög misheppnaðan strák sem vill ekkert meira en að vera “kúl” og með stelpu. Hann leikur aðalhlutverkið í The Dead Zone, sem voru nokkuð vinsælir þættir á Skjá einum. Hann var einnig yngsti meðlimur Saturday Night live, þegar hann var 17 ára en eins og unglingastjörnu hæfir þá var hann bara eina seríu þar sem hann varð að fara í meðferð.
Rob Lowe: Lék í St. Elmos Fire, þar lék hann Billy Hicks, sem er nokkurs konar “vondi strákurinn” í myndinni. Hann verður pabbi ungur og virðist alveg sama um það en hann er meyr inni við beinið. Hann lék í einni Austin Powers mynd (The Spy Who Shagged Me) og síðan hefur hann verið áberandi upp á síðkastið í þáttunum Brothers and Sisters þar sem hann leikur eitt af aðalhlutverkunum. Hann lék einnig í West Wing.
Andrew McCarthy: Í St.Elmos Fire leikur hann Kevin, rithöfund með ritstíflu sem er ástfanginn af kærustu besta vinar síns. Hann leikur einnig með Molly Ringwald í myndinni Pretty in Pink, þar sem hann leikur vinsæla strákinn Blane sem er hrifinn af stelpu sem er frá “the other side of the tracks”. Andrew McCarty hefur að mínu mati ekkert verið neitt sérstaklega áberandi, en ég tók hinsvegar eftir honum í nýju Brooke Shields þáttunum, Lipstick Jungle sem núna er þó búið að hætta við.
Demi Moore: Líklega ein sú þekktasta úr hópnum. Hún lék Jules í St. Elmos Fire, Jules er kókaín fíkill og þarfnast mikillar aðstoðar frá vinum sínum. Demi Moore var sjálf í eiturlyfjum á þessum tíma og þurfti að skrifa undir samning að hún yrði að hætta því til að leika í myndinni, samningur sem hélt henni hreinni eftir það. Það þarf vart að kynna myndir sem hún hefur leikið í. Myndir sem ég hef séð eru t.d. Ghost og Charlies Angels: Full Throttle. Hún var gift Bruce Willis en núna er hún hamingjusamlega gift yngri manni, Ashton Kutcher. Þess má geta að alvöru nafnið hennar er Demetria Gene Guynes.
Judd Nelson: Lék í báðum myndunum. Í St. Elmos Fire lék hann Alec, upprennandi indælan stjórnmálamann sem hefur þó sitthvað gruggugt í pokahorninu, hann er trúlofaður einni af bestu vinkonu sinni en heldur samt framhjá henni hægri vinstri. Í Breakfast Club leikur hann Bender, “the criminal”. Hann er svona “the ultimate bad boy” unglingamyndanna, miklu verri en Billy Hicks í St. Elmos Fire. Hann er í eftirsetu til frambúðar og algjörlega sama um allt og gerir það sem hann vill. Ég kannaðist ekki við fleiri myndir með honum, þegar ég skoðaði hann á imdb, en þar sem hann er að leika í 8 komandi myndum, get ég ímyndað mér að hann sé nokkuð vinsæll enn þann dag í dag.
Ally Sheedy: Lék einnig í báðum myndunum. Í St. Elmos Fire lék hún Leslie, kærustu Alecs. Hún veit ekki alveg hvað hún vill í lífinu og stendur á einhverskonar krossgötum í lífinu. Í Breakfast Club leikur hún Allison, “the basket case”; stelpu sem virðist algjörlega geðveik eða allavega mjög rugluð í hausnum. Hún er í eftirsetu útaf því að hún hafði ekkert betra að gera.
Síðan telst Mare Winningham líka til hópsins en hún hefur sjálf neitað að hafa verið unglingastjarna. Hún er elsti meðlimurinn en hún lék í St. Elmos Fire, þar lék hún saklausu stelpuna, Wendy, sem vill hjálpa fólki og er rosalega skotin í Billy, slæma stráknum og trúir því að hann geti verið góður. Hún lék aukahlutverk í Grey's Anatomy, þar lék hún mömmu aðalpersónunnar.
Hérna er síðan stutt umfjöllun um myndirnar sem ég vitnaði í hér að ofan.
The Breakfast Club (1985)
Fimm ólíkir nemar sem hafa lítið sem ekkert sameiginlegt lenda saman í eftursetu á laugardegi. Skólastjórinn sem situr yfir þeim skipar þeim að skrifa ritgerð “Who do you think you are!” Hann skipar einnig algjörri þögn og fer yfir á skrifstofuna sína. Enginn talar í byrjun eftirsetunnar en eftir því sem líður á daginn komast þau af því að þau eiga meira sameiginlegt en þau héldur. Þarna eru komin saman helstu stereo týpur allra “high schools” í Ameríku; íþróttastrákinn (the jock), sætu stelpuna í næsta húsi (the princess), gáfaða nördann (the brain), stelpan sem dansar við sinn eigin takt (the basket case) og töffarinn (the criminal).
Þetta er ósköp sæt “high school” mynd um unglinga sem eru að finna sig í lífinu. Það er alveg heilt atriði yfirfært úr Breakfast Club í Not Another Teen Movie, en það er eftirsetuatriðið, bókasafnið er til að mynda næstum því alveg eins útlítandi að innan, þ.e. þar sem eftirsetan fer fram.
Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=jbce_lytBac
St. Elmo's Fire (1985)
Mynd fyrir aðeins eldri markhóp. Myndin fjallar um 7 vini, nýútskrifaða úr háskóla en þetta er í rauninni eins og margar smásögur fléttaðar saman í eina. Þarna er parið sem virðist í fyrstu vera þvílíkt hamingjusamt en eitthvað liggur í loftinu. Besti vinur parsins, rithöfundurinn með ritstíflu sem gerir sér grein fyrir því að hann sé ástfanginn af kærsutu besta vinar síns. Saklausa stelpan sem vill gera allt fyrir alla en gleymir sjálfri sér. Hún heldur að hún geti breytt “slæma stráknum í góðann” (sem er mjög algengt meðal kvenna) hann er hins vegar giftur og faðir en hegðar sér eins og hann vill og pælir lítið sem ekkert í afleiðingunum. Síðan hin fallega stelpa sem hefur læðst inn í heim eiturlyfjanna. En St.Elmo er staðurinn sem þau hanga alltaf saman á, einskonar Central Perk ein og er í Friends.
Þessi mynd er aðeins meira á alvarlegri nótunum en hinar, þar sem hérna er í rauninni farið i margar af áhyggjum ungs fólks á þessum aldri. Það sem þessir vinir eiga sameiginlegt er að hafa verið í sama háskólanum en annars eru þau mjög ólík.
Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=fIqUC0M8c4M
Sixteen Candles (1984)
Samantha á 16 ára afmæli, nema hvað að fjölskyldan hennar virðist hafa gleymt því þar sem systir hennar ætlar að gifta sig daginn eftir. Þannig að þessi merki áfangi í lífi hennar verður allt annað en góður. Hún er hrifin af vinsælasta gæjanum í skólanum og mesti nördinn í skólanum er hrifin af henni. Fyrir misskilning fær vinsælasti gæjinn miða sem átti að fara til vinkonu hennar þar sem hún játar ást sína á honum.
Inn í myndina koma tvö sett af vandræðalegum afa og ömmu og með öðru settinu er kínverskur skiptinemi, Long Duck Dong sem setur mjög skemmtilegan svip á myndina.
Þetta er alveg æðisleg mynd og krúttleg. Hún fjallar í rauninni ekki um neitt sérstakt og lítið gerist en það er eitthvað við hana sem hrífur mig. Þetta er líka mynd þar sem maður þarf ekkert að nota heilann og lítið að pæla í því sem er að gerast og eins og aðrar unglingarmyndir endar hún vel.
Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=-_VTSzBwLD4
Pretty in Pink (1986)
Mynd sem kemur einnig fram á topp 10 listanum mínum. Þetta er yndisleg mynd sem fjallar um Andie, stelpu sem kemur frá “the rong side of the track” en hún er sjálfstæð og lifir sínu lífi án þess að spá í því hvað öðrum finnst. Besti vinur hennar, Duckie (leikinn af Jon Cryer úr Two and Half Man) er skotin í henni en hún tekur ekki eftir því. Hún vinnur í plötubúð fyrir mjög skemmtilegan karakter, Ionu, konu sem er alltaf að breyta um persónuleika eftir mönnunum sem hún fer út með. Vinsæll strákur að nafni Blane byrjar að ganga á eftir henni með grasið í skónum og Andie er nokkuð hrifin af honum á móti en þau mæta mótstöðu frá vinum sínum. Sérstaklega Stef (James Spader úr Boston Legal) vini Blanes.
Not Another Teen Movie er líka frekar mikið byggð á þessari mynd, vinsæli strákurinn og stelpan sem er undir í samfélaginu, klikkaði vinur hennar sem reynir hvað hann getur til þess að ná henni en víkur undan “sönnu ástinni”. Ég keypti þess mynd fyrir tilviljun í Danmörku og það eru sko kaup sem ég sé ekki eftir. Ein af þessum stelpumyndum sem skilja eftir bros á vör og gott skap.
Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=tcSMDqXT52s
Seinna töldust fleiri meðlimur í "the brat pack" en þetta voru hinir upprunalegu. Á síðunni :
http://en.wikipedia.org/wiki/Brat_Pack_(movies)
er hægt að finna meiri upplýsingar um meðlimina og myndirnar sem þeir tóku þátt í.
Sunday, March 29, 2009
Watchmen
SÖGUÞRÁÐUR Í STUTTU MÁLI
Myndin gerist árið 1985 en nokkru áður hafði verið hópur ofurhetja haldið lög og reglu í Ameríku (í einhverri borg, náði ekki hvar þetta gerðist nema að þetta væri í Ameríku). En á þessum sama tíma er mikil spenna á milli Ameríku og Sovíetríkjanna vegna hugsanlegrar kjarnorkustyrjaldar og bæði lönd eru í viðbragðsstöðu. Þegar myndin byrjar þá er “Dómsdagsklukkan” stillt í 5 mínútur í miðnætti (5 mínútúr í Dómsdag, í kjarnorkustyrjöld) og er hún stillt eftir því hve spennan er mikil þeirra á milli. En einhverjum árum áður hafði semsagt þessi hópur grímuklæddra manna og kvenna verið einskonar Súperman þarna úti en síðan höfðu verið sett lög um að öllum væri bannað að fremja verk (góð eða vond) í grímu-/búningaklæðnaði. Þannig að þessar ofurhetjur settust snemma í helgan stein. En sumar af þeim voru upprunalegar, aðrar dánar, einhverjir höfðu tekið við og síðan orðar elliglopnar (sýndist að þessir verndamenn höfðu byrjað um 1940, sá þá á einhverjum borða í myndinni). En einn daginn er ein af þessum hetjum myrt heima hjá sér, þá fer önnur af stað með rannsókn sína á því hvort það sé einhver að ráðast á grímuklæddar hetjur. Hann leitar þá að hinum hetjunum um aðstoð og þau halda út að leita að því hvað sé í raun að gerast við heiminn. Ég vil ekki segja meira um söguþráðinn því meira skemmir fyrir.
PERSÓNUR
Það eru nokkuð margar “aðal” persónur í þessari mynd, en það eru eftirlifandi hetjur úr upprunalega hópnum. En það ber kannski að taka fram að aðeins ein þeirra var virkilega með einhverja ofur krafta. Hinir virðast bara vera eitthvað rosalega sterk.
Aðalpersóna myndarinnar er samt í rauninni Rorschach, sá sem heldur að einhver sé að ráðast á gamla hópinn sinn. Hann gengur alltaf með grímu fyrir andlitinu og talar með rámri röddu. Það var svolítið eins og hann hefði spiderman kraftar, þar sem hann gat hoppað og hálf hlaupið upp veggi. Reglulega kemur í myndinni eins og þetta sé úr dagbókinni hans, það kemur alltaf eitthvað svona: Dagbók Rorschach 13. október 1985.
Hetjan sem hefur hina raunverulegu krafta heitir Jon Osterman eða Dr. Manhattan 
en ég hef heyrt talað um hann sem “bláa gaurinn”. Hann er sá eini heiminum sem gæti komið í veg fyrir kjarnorkustyrjöld því hann er einhverskonar undur veraldarinnar og getur stækkað sig (alveg óendanlega mikið) skipt sér í marga hluta og gert í rauninni hvað sem er. Hann virðist vera bara algjörlega ekki af þessari veröld. Hann býr með annarri ofurhetju Laurie Jupiter (er alltaf í mjög þröngum spandex galla, þegar hún er í búningi), hún er hins vegar óánægð í sambandinu þar sem hann er alltaf að “vinna” að einhverju verkefni fyrir ríkisstjórina eða einn ríkasta manninn í þessum heimi, sem er einnig önnur ofurhetja.
Hann heitir Adrian Veidt eða Ozermandias. Hann hafði gefið uppi sitt “identity”, það er tekið niður ofurhetjugrímuna og sagt heiminum frá því hver hann er og grætt á því. Hann er rosalega fljótur og síðan einnig talinn “gáfaðasti maðurinn í heiminum” og það kemur alveg skýrlega
fram hvað hann er rosalega gáfaður.
Síðan eru fleiri sem hafa ekkert neitt sérstakt við sig annað en að hafa verið hluti af þessum hópi, eða tekið við af einhverjum sem var í hópnum.
TÆKNI OG KLIPPING
Það sem ég tók einna fyrst eftir var mjög “Matrix” leg bardaga atriði. Til dæmis höndin á þeim sem sló fór hægt hratt og síðan hægt þegar hún lenti á andstæðingnum og ef að var slag í andlit þá kom close-up af andlitinu og líkams vessum að spýtast út. Mér fannst tækniatriðin og klippingin vera mjög svona teiknimyndasöguleg, eins og búast má við og þess vegna var allt mjög óraunverulegt (sem passar vel inn í þessa ímyndaðu Ameríku). Dr. Manhattan var hins vegar þvílíkt töff gerður. Hann er alveg blár en samt virðist hann rosalega eðlilegur að öðru leyti, ég myndi vilja vita hvernig hann var gerður og hvernig það virkar. Hann glóir oft líka en síðan þegar hann stækkar og skiptir sér er greinilega alveg tölvugert en er ekki viss hvort hann er tölvuteiknaður eða hvað. En í þessari mynd er líka að finna eina furðulegustu ástarsenu sem ég hef á ævinni séð, en eftir að hafa horft á the cutting edge, þá var talað um að það væri erfitt að klippa svona senur þar sem allir hafa sína skoðun en þegar að Watchmen ástarsenan kom upp þá varð mjög spes stemming í bíósalnum. Hún virðist hafa verið hægð all mikið og tónlistin undir er lagið Hallelujah með Leonard Cohen einnig mjög hægt spilað og atriðið í takt við það. Atriðið var mjög langdregið, kjánalegt og skipt um sjónarhorn með löngu millibili, ég veit ekki hvað það tók langan tíma en þegar sirka einn þriðji var búinn var fólk farið að flissa í salnum og síðan stuttu seinna allur salurinn. Mjög spes sena sem hefði líklegast verið hægt að gera betur eða allavega stytt.
Myndin gerist á níunda áratugnum og sá sem tónlistina hefur gjörsamlega verið upptekin af því, þar sem tónlistin er mikið í takt við hann. Það virkaði stundum en annars staðar al
ls ekki. Til dæmis í byrjunaratriðinu (þar sem creditlistinn kemur og nafnið á myndinni) er lagið Times they are a changin með Bob Dylan, það er dæmi um frábæra senu og með lagi sem gjörsamlega smellpassar. Þetta var algjörlega uppáhalds senan mín í allri myndinni, þar er svona nokkurn veginn verið að kynna hetjurnar og hópinn þeirra og örlög. En síðan var lagið 99 red balloons með þýsku söngkonunni Nena spilað undir í jarðarfarasenu, á fullum hraða og það er nú ekkert sérstaklega jarðarfararlegt lag.
Búningarnir eru líka mjög svo 80's legir og sumir nokkuð skemmtilegir út af þeirri ástæðu.
NIÐURLAG
Þegar myndir eru 170 mínútur þá er erfitt annað en að vera langdregnar. Þessi mynd hefur algjörlega sína kosti og galla eins og hefur komið fram hér að ofan, en að mínu mati hefur of marga galla til þess að ég vilji nokkurn tíma sjá hana aftur, en þetta er líka mynd til þess sjá í bíó. Hún er rosalega vel gerð og veisla fyrir augað. Athyglin þarf að vera til staðar allan tímann til þess að skilja hvað sé að gerast, en margt er ekki útskýrt fyrr en mjög seint. Fyrri hluti myndarinnar var svolítið erfiður fyrir skapið, þar sem þar voru ekkert nema flash-back á eftir flash-backi. Það kom mynd af andliti persónu og sína flash-back, síðan kom fram önnur persóna (í rauntíma) og flash-back frá henni og þannig hélt áfram í einn og hálfan tíma. Leikaranir eru allir góðir að mínu mati, en ég kannaðist við fæsta þeirra, nema einn aukaleikara úr Grey's Anatomy sem leikur The Comedian, hetjuna sem er myrt í byrjun myndarinnar (mjög flott og vel gert atriði).
Það var strákur fyrir framan bíóið sem átti mjög skemmtilega setningu að lokinni mynd sem ég ætla að láta fylgja hérna með:
“Gaur, djöfull var þetta fokked-up mynd!”
Saturday, February 28, 2009
Sånger från andra våningen
Þar sem ég fattaði ekki alveg þessa mynd þá ákvað ég slá henni upp í google og sá þar að þetta er ljóða mynd með svartan húmor. Það hjálpaði ekki mikið til við skilninginn minn á henni en þá gat ég samt betur gert mér grein fyrir því hver ætlunin með hana var. En hins vegar þá fattaði ég að myndin er byggð upp og ljóð; það koma langar þagnir (svartur skjár í svoldinn tíma) og síðan passar tónlistin ekki alltaf innan í atriðin. Hún byrjar kannski í atriði sem hún passar ekki við en fer síðan inn í annað þar sem einhver er kannski að spila tónlistina. Eins og í atriðinu sem fer inn í atriðið þar sem sonur Kalle og kærastan hans eru að spila saman á blokkflautu. Tónlistin byrjaði í atriðinu á undan upp úr þurru og síðan var klippt yfir á þau að spila saman.
Mér fannst þetta vera nokkurs konar ádeila á kreppu og lifnaðarhátt manna. Myndin fjallar aðallega um Kalle, sem brenndi húsagagnaverslunina sína (til þess að fá tryggingarfé að því að mér skildist) hann á tvo syni annar þeirra missti vitið og er á geðveikrarspítala en hinn keyrir um á leigubíl og þreytist við að heyra í fólk röfla um vandamálin sín. Kalle fer síðan að sjá látinn vin sinn sem hann skuldaði pening og annað látið fólk þegar á líður á myndina.
Í myndinni er líka Pelle, einhverskonar auðjöfur eða aðstoðarmaður auðjöfurs. Samstarfsmaður eða félagi hans segir að þeir ætli að koma sér undan ástandinu.
Það koma ýmisskonar aukaperónur inn í myndina, stundum bara í stutta stund og síðan kemur bara ekkert meira fram um þær.
Gamli maðurinn í búrinu fannst mér vera hugsanlega ádeila á það að loka gamalt fólk inni og leyfa því ekki að hafa frelsi.
Síðan fannst mér það táknrænt þegar að sölumaðurinn með Jesú á krossinum, henti öllum krossunum á ruslahaugana og síðan þegar Kalle kom þá risu allir dauðu upp úr jörðinni og komu í átt að Kalle, eins og heimurinn væri að farast, það væri dómsdagur. Og fólkið sem gekk um göturnar lemjandi hvort annað með svipum væri í einhverskonar vítahrings píslagöngu.
Þegar litlu stelpunni er "fórnað" þá er spurning hvort um er að ræða fórn til þess að laga ástandið þar sem ýmiskonar fólk er samansafnað þegar það er gert.
Það sem mér fannst mjöf áhugavert var það hvað allir voru venjulega útlítandi í þessari mynd, ekkert var gert til þess að fegra raunveruleikann og eins og að jafnaði er gert, sérstaklega í Hollywood myndum. Kalle og Pelle voru mjög líkir útlitslega fannst mér, báðir feitir og gráhærðir og það tók mig smá tíma að sjá muninn.
Ég get bara ekki skrifað mikið meira um þessa mynd nema það að hún ruglaði mig í ríminu en hún var samt nokkuð skemmtileg þrátt fyrir það.
Subscribe to:
Posts (Atom)