The Thing

The Thing (1982)

Ég reyni að forðast hryllingsmyndir eins og ég get og þá sérstaklega ef ég veit að þær eru virkilega ógeðslegar. Í fyrirlestrinum um John Carpenter sýndi Pétur líka myndbrot úr The thing þar sem geimveran kemur útúr hundinum. Það var virkilega truflandi atriði en það er víst nauðsynlegt að opna augun fyrir öðruvísi myndum en maður er vanur. Þessi mynd náði nú samt ekki að vekja áhuga minn á vísindalegum hryllingsmyndum. Mér fannst þessi mynd nokkuð ruglandi en held ég hafi náð svona basic söguþræðinum.

Myndin gerist á Suðurskautslandinu. Amerískur vísindaleiðangur er að skoða/rannsaka eitthvað sem ég náði ekki hvað var. Dag einn heyra þeir byssuskot fyrir utan og þá hefur norskt rannsóknarteymi, að því virðist hafa gengið af göflunum, reynt að drepa hund í þyrlu og endað allir dauðir sjálfir. Einn úr ameríska teyminu tekur að sér hundinn og fer með hann inn í skýlið þeirra. Þetta virðist ósköp sætur og venjulegur sleðahundur. Þegar hundurinn fer eitthvað í taugarnar á félögunum er hann settur í búrið með öðrum sleðahundum sem þeir hafa þarna. En um nóttina fer þessi sæti hundur hamförum og hræðir hina hundana. Þá fer einn leiðangursmannanna að kíkja á hvað sé nú í gangi. Þá er “eitthvað” að koma út úr hundinum, hann fer og sækir hjálp en þ

á er hinn fyrrum hundur orðin að einhverju slímugu og ógeðslegu. Aðalgaurinn MacReady kemur þá með einhverskonar ghostbusters eld byssu og brennir skrímslið. Eftir nokkra skoðun þá finna þeir út að þetta séu einhverskonar geimverur sem geta stökkbreytt sér í lifandi verur og þá fer af stað mikið óöryggi í búðunum hvort að einhverjir mannanna hafi “smitast” og hvort að geimveran búi í þeim.

Kurt Russell er svo algjörlega naglinn og hetjan í þessari mynd. Þar sem einu myndirnar sem ég man eftir að hafa séð hann í eru Sky High (þar sem hann leikur ofurhetjupabba) og Overboard (þar sem hann platar Goldie Hawn í að vera konuna sína) þá var nokkuð öðruvísi að sjá hann svona harðan. En mér fannst það vera greinilegt frá byrjun að hann var greinilega aðalkallinn og mér fannst hann í vera eiginlega eina persónan sem skipti máli. Allavega er hann eini sem ég man eitthvað sérstaklega eftir. Hann er svo harður á því og gjörsamlega viss um að hann sé ekki með geimveru innra með sér og hann ætlar sér að sigrast á þessu með öllum mætti. Mér fannst hann verða einna mest paranoid þegar allir byrjuðu að ásaka hina um að vera geimverur.

Eins og ég sagði í byrjun þá forðast ég helst hryllingsmyndir þar sem ég á það til að fá martraðir útfrá þeim. En til þess að fyrirbyggja vonda drauma, horfði ég á myndina um hábjartan dag. Þessari mynd tókst samt að fylla mig ógeði. En það þýðir að myndin hefur líklegast náð takmarki sínu. Enda voru tæknibrellurnar nokkuð góðar miðað við að myndin er gerð 1982. Mér fannst nokkuð sniðugt að í myndinni kom í rauninni ekki fram hvað væri að gerast. Það sem mér fannst einna óhugnalegast var að þegar að mennirnir voru orðnir að geimverum/skrímslum þá var andlitið á þeim afmyndað og næstum eins og dautt á verunni. það var virkilega gæsahúðarvaldandi.

Þetta er mynd sem ég á mjög erfitt með að mynda mér skoðun um. Mér fannst vanta eitthvað upp á söguþráðinn og hún hélt ekki vel athyglinni minni. En hins vegar var nokkuð flott move að nota hunda í byrjun sem það fyrsta sem geimverurnar stökkbreyta sér að aðlagast (veit ekkert hvernig á að útskýra hvað er í gangi með þær), þar sem hundar eru svo sætar og saklausar skepnur og engum gæti dottið hug að þeir væru eitthvað slæmt. Síðan skildi ekki alveg endann, allt gerðist svo hratt og allt í einu voru tveir eftir og allir hinir dánir. Voru geimverurnar útdauðar eða ekki? Náði því ekki alveg sem skiptir svosem ekki miklu máli því að Kurt Russell endaði á þvi að vera hetjan og bjarga mannkyninu frá innrás illra geimvera sem myndu taka sér bólfestu í fólki og klyfja það í tvennt.

The Cutting Edge

Þegar ég heyrði að við værum að fara að horfa á heimildamynd um klippingu, bjóst ég við fræðslu mynd með klippum, nokkuð langdregni og svæfandi. Cutting Edge var hins vegar það eins og mér finnst að fræðslu heimildamyndir eiga að vera senn skemmtileg, fræðandi og áhugaverð.

Mér fannst sérstaklega áhugavert að fá að fylgjast með Walter Murch við störf. Þar sást greinilega eitt af því sem mér fannst vera þema myndarinnar, hvað klipparastarfið er í rauninni vanmetið starf. Klipparinn vinnur klárlega eitt erfiðasta verkið sem kemur að gerð kvikmyndar. Áður en ég byrjaði í tímunum þá gerði mér ekki alveg grein fyrir því hvað það er sem klipparinn þarf í raun og veru að gera. Það var ekki fyrr en Valdís Óskarsdóttir kom í heimsókn og sagði hvað það hafði tekið langan tíma að klippa sveitabrúðkaup. Starf klipparans er einna mikilvægast og ef að hann klikkar getur myndin verið ónýt, þess vegna er nokkuð skrítið að leikararnir og leikstjórarnir fái mesta klappið á bakið en klipparinn er bara í bakrunni og fæstir vita um hvaða klipparar klippa hvaða mynd. En eins og kom fram í myndinni þá er það klipparinn sem setur senuna saman og það geta verið mismunandi tökur og þannig að final niðurstaðan, final leikurinn sem leikarinn fær hugsanlega verðlaun fyrir er í raun og veru klipparanum að þakka. Ég ætla bara rétt að vona að leikarar geri sér grein fyrir því en fari ekki að skipta sér of mikið af. Það var annað sem mér fannst koma svolítið fram í myndinni, klipparar vilja fá sitt space og frið til að gera það sem þeir gera best.

Mér fannst einnig mjög áhugavert hvað þetta er talið mikið kvennmannsstarf. Í byrjun kvikmyndagerðar þótti þetta svo mikið smámunastarf, líkt og að prjóna eða sauma í og þess vegna voru konur settar í starf sem hentaði þeim. Síðan þegar að hljóðið kom til sögunnar varð þetta annað mál, þar sem komin var tækni í spilið, þarna kemur aftur fram hvað þetta er oft talið vanþakklát starf. Að þurfa að telja ramma og vinna með svona litlar einingar er starf fyrir fullkomnunnar sinna og einhvern sem getur fylgst vel með því sem er að gerast og hefur gott innsæi inn í hugarheim áhorfenda og veit hvað virkar. Hugsa að það sé sniðugt að læra smá sálfræði með klipparanáminu.

Það var líka gaman að sjá að leikstjórar velja sér sömu klipparana aftur og aftur eins og einhver talaði um í myndinni þá er þetta í rauninni eins og hjónaband. Ef þú finnur einhvern sem þú getur unnið vel með og gerir allt eins og þér finnst að það ætti að vera, er bókað mál að það sé manneskjan í starfið eins og sálufélaginn, einhverskonar kvimyndamaki.

Það er frekar erfitt að skrifa blogg um svona mynd þar sem hún í rauninni tók yfir svo mikið efni og það var frábært að sjá viðtöl við margt mismunandi fólk. Þessi mynd gaf mér líka hugmyndir af mörgum myndum sem mig langar að sjá. Einnig fékk þessi mynd mig til þess að reyna að fylgjast með klippingunni í því sem ég horfi á, þegar ég horfði á Watchmen til dæmis, reyndi ég að fylgjast eins grant með og ég gat og á endanum gleymdi ég mér í myndinni og tók ekki alltaf eftir breytingu. En síðan fylgdist ég grant með klippingunni á einum þætti úr seríunni Gossip Girl og það var eitthvað allt annað, ég tók endalaust eftir senunum sem pössuðu ekki saman, það var klippt of fljótt og næsta sena innihélt sama atriðið (nokkra ramma) með öðru sjónarhorni og sums staðar með zoomi. Ætla að prufa þetta eins oft og ég get héreftir til þess að sjá hvort ég gleymi mér í myndinni (sem gæti þýtt vel klippt og vel gert í alla staða, eða góður söguþráður hugsanlega) eða þá hvort að ég pæli meira í tækniatriðunum þar sem þau pirra mig. Síðan gæti myndin líka verið óskemmtilegt og þá væri skemmtilegra að fylgjast með tækniatriðum.

The Brat Pack og nokkrar af myndunum þeirra.

“The Brat Pack” er nafn sem var oft talað um á hópi ungra leikara sem léku í unglingamyndum uppúr 1980. Hérna fyrir neðan ætla ég aðeins að fjalla um meðlimi hópsins og síðan fjórar af þeim myndum sem teljast vera hluti af myndum hópsins, þær fjórar sem ég hef séð.

Leikararnir sem teljast til hópsins voru allir í myndunum The Breakfast Club eða í St. Elmos Fire
og eiga það sameiginlegt að teljast sem unglingastjörnur. En margar aðrar myndir innihalda tvo eða fleiri meðlimi.

Hópinn skipa:


Molly Ringwald: Ein af mínum uppáhalds leikkonum (í þessum þremur myndum sem koma fram að neðan). Hún lék í The Breakfast Club og öðrum myndum leikstýrðum af John Huges. Í Breakfast Club leikur hún Claire “the princess”, mjög sjálfumglaða pabbastelpu. Hún leikur einnig í einni af minni uppáhaldsmynd (leikstýrð af John Huges) Pretty in Pink. Hún hafnaði aðalhlutverkunum í Pretty Woman og Ghost og í John Huges myndinni Some Kind of Wonderful, og þar með hætti samstarf þeirra. Hún lék lítið hlutverk í Not Another Teen Movie, sem gerir einmitt grín af nokkrum mynda hennar. Annars er hennar nýjasta hlutverk sem mamman í þáttunum The Secret Life of The American Teenager.


Emilio Estevez: Elsti sonur Martin Sheen og Janet Sheen og bróðir Charlies Sheen. Hann lék í bæði The Breakfast Club og í St. Elmos Fire. Í The Breakfast Club leikur Emilio Andrew, “the jock” tilfinningaríkan unglingstrák sem stundar íþróttir útaf því að pabbi hans vill það. Í St. Elmos Fire leikur hann Kirby Keger, mann sem varð rosalega ástfanginn af kennaranum sínum í skóla að hann fer og leitar af henni og reynir allt sem hann getur til þess að ná henni. Þess má geta að Emilio lék í myndunum Young Guns I & II og að hann var einnu sinni giftur Paulu Abdul.


Anthony Michael Hall: Lék í The Breakfast Club, þar lék hann Brian, “the brain”, gáfaðan strák sem finnur mikið fyrir stressi yfir því að fá góðar einkunnir. Hann lék einnig í myndinni Sixteen Candles ásamt Molly Ringwald. Þar lék hann “Farmer Ted” mjög misheppnaðan strák sem vill ekkert meira en að vera “kúl” og með stelpu. Hann leikur aðalhlutverkið í The Dead Zone, sem voru nokkuð vinsælir þættir á Skjá einum. Hann var einnig yngsti meðlimur Saturday Night live, þegar hann var 17 ára en eins og unglingastjörnu hæfir þá var hann bara eina seríu þar sem hann varð að fara í meðferð.


Rob Lowe: Lék í St. Elmos Fire, þar lék hann Billy Hicks, sem er nokkurs konar “vondi strákurinn” í myndinni. Hann verður pabbi ungur og virðist alveg sama um það en hann er meyr inni við beinið. Hann lék í einni Austin Powers mynd (The Spy Who Shagged Me) og síðan hefur hann verið áberandi upp á síðkastið í þáttunum Brothers and Sisters þar sem hann leikur eitt af aðalhlutverkunum. Hann lék einnig í West Wing.


Andrew McCarthy: Í St.Elmos Fire leikur hann Kevin, rithöfund með ritstíflu sem er ástfanginn af kærustu besta vinar síns. Hann leikur einnig með Molly Ringwald í myndinni Pretty in Pink, þar sem hann leikur vinsæla strákinn Blane sem er hrifinn af stelpu sem er frá “the other side of the tracks”. Andrew McCarty hefur að mínu mati ekkert verið neitt sérstaklega áberandi, en ég tók hinsvegar eftir honum í nýju Brooke Shields þáttunum, Lipstick Jungle sem núna er þó búið að hætta við.


Demi Moore: Líklega ein sú þekktasta úr hópnum. Hún lék Jules í St. Elmos Fire, Jules er kókaín fíkill og þarfnast mikillar aðstoðar frá vinum sínum. Demi Moore var sjálf í eiturlyfjum á þessum tíma og þurfti að skrifa undir samning að hún yrði að hætta því til að leika í myndinni, samningur sem hélt henni hreinni eftir það. Það þarf vart að kynna myndir sem hún hefur leikið í. Myndir sem ég hef séð eru t.d. Ghost og Charlies Angels: Full Throttle. Hún var gift Bruce Willis en núna er hún hamingjusamlega gift yngri manni, Ashton Kutcher. Þess má geta að alvöru nafnið hennar er Demetria Gene Guynes.


Judd Nelson: Lék í báðum myndunum. Í St. Elmos Fire lék hann Alec, upprennandi indælan stjórnmálamann sem hefur þó sitthvað gruggugt í pokahorninu, hann er trúlofaður einni af bestu vinkonu sinni en heldur samt framhjá henni hægri vinstri. Í Breakfast Club leikur hann Bender, “the criminal”. Hann er svona “the ultimate bad boy” unglingamyndanna, miklu verri en Billy Hicks í St. Elmos Fire. Hann er í eftirsetu til frambúðar og algjörlega sama um allt og gerir það sem hann vill. Ég kannaðist ekki við fleiri myndir með honum, þegar ég skoðaði hann á imdb, en þar sem hann er að leika í 8 komandi myndum, get ég ímyndað mér að hann sé nokkuð vinsæll enn þann dag í dag.


Ally Sheedy: Lék einnig í báðum myndunum. Í St. Elmos Fire lék hún Leslie, kærustu Alecs. Hún veit ekki alveg hvað hún vill í lífinu og stendur á einhverskonar krossgötum í lífinu. Í Breakfast Club leikur hún Allison, “the basket case”; stelpu sem virðist algjörlega geðveik eða allavega mjög rugluð í hausnum. Hún er í eftirsetu útaf því að hún hafði ekkert betra að gera.



Síðan telst Mare Winningham líka til hópsins en hún hefur sjálf neitað að hafa verið unglingastjarna. Hún er elsti meðlimurinn en hún lék í St. Elmos Fire, þar lék hún saklausu stelpuna, Wendy, sem vill hjálpa fólki og er rosalega skotin í Billy, slæma stráknum og trúir því að hann geti verið góður. Hún lék aukahlutverk í Grey's Anatomy, þar lék hún mömmu aðalpersónunnar.


Hérna er síðan stutt umfjöllun um myndirnar sem ég vitnaði í hér að ofan.


The Breakfast Club (1985)

Fimm ólíkir nemar sem hafa lítið sem ekkert sameiginlegt lenda saman í eftursetu á laugardegi. Skólastjórinn sem situr yfir þeim skipar þeim að skrifa ritgerð “Who do you think you are!” Hann skipar einnig algjörri þögn og fer yfir á skrifstofuna sína. Enginn talar í byrjun eftirsetunnar en eftir því sem líður á daginn komast þau af því að þau eiga meira sameiginlegt en þau héldur. Þarna eru komin saman helstu stereo týpur allra “high schools” í Ameríku; íþróttastrákinn (the jock), sætu stelpuna í næsta húsi (the princess), gáfaða nördann (the brain), stelpan sem dansar við sinn eigin takt (the basket case) og töffarinn (the criminal).

Þetta er ósköp sæt “high school” mynd um unglinga sem eru að finna sig í lífinu. Það er alveg heilt atriði yfirfært úr Breakfast Club í Not Another Teen Movie, en það er eftirsetuatriðið, bókasafnið er til að mynda næstum því alveg eins útlítandi að innan, þ.e. þar sem eftirsetan fer fram.


Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=jbce_lytBac

St. Elmo's Fire (1985)

Mynd fyrir aðeins eldri markhóp. Myndin fjallar um 7 vini, nýútskrifaða úr háskóla en þetta er í rauninni eins og margar smásögur fléttaðar saman í eina. Þarna er parið sem virðist í fyrstu vera þvílíkt hamingjusamt en eitthvað liggur í loftinu. Besti vinur parsins, rithöfundurinn með ritstíflu sem gerir sér grein fyrir því að hann sé ástfanginn af kærsutu besta vinar síns. Saklausa stelpan sem vill gera allt fyrir alla en gleymir sjálfri sér. Hún heldur að hún geti breytt “slæma stráknum í góðann” (sem er mjög algengt meðal kvenna) hann er hins vegar giftur og faðir en hegðar sér eins og hann vill og pælir lítið sem ekkert í afleiðingunum. Síðan hin fallega stelpa sem hefur læðst inn í heim eiturlyfjanna. En St.Elmo er staðurinn sem þau hanga alltaf saman á, einskonar Central Perk ein og er í Friends.

Þessi mynd er aðeins meira á alvarlegri nótunum en hinar, þar sem hérna er í rauninni farið i margar af áhyggjum ungs fólks á þessum aldri. Það sem þessir vinir eiga sameiginlegt er að hafa verið í sama háskólanum en annars eru þau mjög ólík.

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=fIqUC0M8c4M

Sixteen Candles (1984)

Samantha á 16 ára afmæli, nema hvað að fjölskyldan hennar virðist hafa gleymt því þar sem systir hennar ætlar að gifta sig daginn eftir. Þannig að þessi merki áfangi í lífi hennar verður allt annað en góður. Hún er hrifin af vinsælasta gæjanum í skólanum og mesti nördinn í skólanum er hrifin af henni. Fyrir misskilning fær vinsælasti gæjinn miða sem átti að fara til vinkonu hennar þar sem hún játar ást sína á honum.
Inn í myndina koma tvö sett af vandræðalegum afa og ömmu og með öðru settinu er kínverskur skiptinemi, Long Duck Dong sem setur mjög skemmtilegan svip á myndina.

Þetta er alveg æðisleg mynd og krúttleg. Hún fjallar í rauninni ekki um neitt sérstakt og lítið gerist en það er eitthvað við hana sem hrífur mig. Þetta er líka mynd þar sem maður þarf ekkert að nota heilann og lítið að pæla í því sem er að gerast og eins og aðrar unglingarmyndir endar hún vel.

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=-_VTSzBwLD4

Pretty in Pink (1986)

Mynd sem kemur einnig fram á topp 10 listanum mínum. Þetta er yndisleg mynd sem fjallar um Andie, stelpu sem kemur frá “the rong side of the track” en hún er sjálfstæð og lifir sínu lífi án þess að spá í því hvað öðrum finnst. Besti vinur hennar, Duckie (leikinn af Jon Cryer úr Two and Half Man) er skotin í henni en hún tekur ekki eftir því. Hún vinnur í plötubúð fyrir mjög skemmtilegan karakter, Ionu, konu sem er alltaf að breyta um persónuleika eftir mönnunum sem hún fer út með. Vinsæll strákur að nafni Blane byrjar að ganga á eftir henni með grasið í skónum og Andie er nokkuð hrifin af honum á móti en þau mæta mótstöðu frá vinum sínum. Sérstaklega Stef (James Spader úr Boston Legal) vini Blanes.

Not Another Teen Movie er líka frekar mikið byggð á þessari mynd, vinsæli strákurinn og stelpan sem er undir í samfélaginu, klikkaði vinur hennar sem reynir hvað hann getur til þess að ná henni en víkur undan “sönnu ástinni”. Ég keypti þess mynd fyrir tilviljun í Danmörku og það eru sko kaup sem ég sé ekki eftir. Ein af þessum stelpumyndum sem skilja eftir bros á vör og gott skap.

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=tcSMDqXT52s

Seinna töldust fleiri meðlimur í "the brat pack" en þetta voru hinir upprunalegu. Á síðunni :

http://en.wikipedia.org/wiki/Brat_Pack_(movies)

er hægt að finna meiri upplýsingar um meðlimina og myndirnar sem þeir tóku þátt í.

Watchmen

Ég hafði heyrt um ofurhetju teiknimyndasöguna Watchmen, sem er talin vera ein besta teiknimyndasaga í heimi. og að myndin væri bönnuð í Japan útaf í henni kemur fram að Bandaríkjamenn hafi unnið Víetnam og ein persónan kemur nokkuð oft fram nakin. Ég get ímyndað mér að það sé ekki létt að setja eitthvað sem er teiknað upp sé erfitt að setja á stóra skjáinn. En þar sem ég vissi ekkert um hvað þetta snérist þá fór ég með engar væntingar nema kannski að þetta gæti verið special effect show.

SÖGUÞRÁÐUR Í STUTTU MÁLI

Myndin gerist árið 1985 en nokkru áður hafði verið hópur ofurhetja haldið lög og reglu í Ameríku (í einhverri borg, náði ekki hvar þetta gerðist nema að þetta væri í Ameríku). En á þessum sama tíma er mikil spenna á milli Ameríku og Sovíetríkjanna vegna hugsanlegrar kjarnorkustyrjaldar og bæði lönd eru í viðbragðsstöðu. Þegar myndin byrjar þá er “Dómsdagsklukkan” stillt í 5 mínútur í miðnætti (5 mínútúr í Dómsdag, í kjarnorkustyrjöld) og er hún stillt eftir því hve spennan er mikil þeirra á milli. En einhverjum árum áður hafði semsagt þessi hópur grímuklæddra manna og kvenna verið einskonar Súperman þarna úti en síðan höfðu verið sett lög um að öllum væri bannað að fremja verk (góð eða vond) í grímu-/búningaklæðnaði. Þannig að þessar ofurhetjur settust snemma í helgan stein. En sumar af þeim voru upprunalegar, aðrar dánar, einhverjir höfðu tekið við og síðan orðar elliglopnar (sýndist að þessir verndamenn höfðu byrjað um 1940, sá þá á einhverjum borða í myndinni). En einn daginn er ein af þessum hetjum myrt heima hjá sér, þá fer önnur af stað með rannsókn sína á því hvort það sé einhver að ráðast á grímuklæddar hetjur. Hann leitar þá að hinum hetjunum um aðstoð og þau halda út að leita að því hvað sé í raun að gerast við heiminn. Ég vil ekki segja meira um söguþráðinn því meira skemmir fyrir.

PERSÓNUR

Það eru nokkuð margar “aðal” persónur í þessari mynd, en það eru eftirlifandi hetjur úr upprunalega hópnum. En það ber kannski að taka fram að aðeins ein þeirra var virkilega með einhverja ofur krafta. Hinir virðast bara vera eitthvað rosalega sterk.

Aðalpersóna myndarinnar er samt í rauninni Rorschach, sá sem heldur að einhver sé að ráðast á gamla hópinn sinn. Hann gengur alltaf með grímu fyrir andlitinu og talar með rámri röddu. Það var svolítið eins og hann hefði spiderman kraftar, þar sem hann gat hoppað og hálf hlaupið upp veggi. Reglulega kemur í myndinni eins og þetta sé úr dagbókinni hans, það kemur alltaf eitthvað svona: Dagbók Rorschach 13. október 1985.

Hetjan sem hefur hina raunverulegu krafta heitir Jon Osterman eða Dr. Manhattan en ég hef heyrt talað um hann sem “bláa gaurinn”. Hann er sá eini heiminum sem gæti komið í veg fyrir kjarnorkustyrjöld því hann er einhverskonar undur veraldarinnar og getur stækkað sig (alveg óendanlega mikið) skipt sér í marga hluta og gert í rauninni hvað sem er. Hann virðist vera bara algjörlega ekki af þessari veröld. Hann býr með annarri ofurhetju Laurie Jupiter (er alltaf í mjög þröngum spandex galla, þegar hún er í búningi), hún er hins vegar óánægð í sambandinu þar sem hann er alltaf að “vinna” að einhverju verkefni fyrir ríkisstjórina eða einn ríkasta manninn í þessum heimi, sem er einnig önnur ofurhetja.

Hann heitir Adrian Veidt eða Ozermandias. Hann hafði gefið uppi sitt “identity”, það er tekið niður ofurhetjugrímuna og sagt heiminum frá því hver hann er og grætt á því. Hann er rosalega fljótur og síðan einnig talinn “gáfaðasti maðurinn í heiminum” og það kemur alveg skýrlega

fram hvað hann er rosalega gáfaður.

Síðan eru fleiri sem hafa ekkert neitt sérstakt við sig annað en að hafa verið hluti af þessum hópi, eða tekið við af einhverjum sem var í hópnum.

TÆKNI OG KLIPPING

Það sem ég tók einna fyrst eftir var mjög “Matrix” leg bardaga atriði. Til dæmis höndin á þeim sem sló fór hægt hratt og síðan hægt þegar hún lenti á andstæðingnum og ef að var slag í andlit þá kom close-up af andlitinu og líkams vessum að spýtast út. Mér fannst tækniatriðin og klippingin vera mjög svona teiknimyndasöguleg, eins og búast má við og þess vegna var allt mjög óraunverulegt (sem passar vel inn í þessa ímyndaðu Ameríku). Dr. Manhattan var hins vegar þvílíkt töff gerður. Hann er alveg blár en samt virðist hann rosalega eðlilegur að öðru leyti, ég myndi vilja vita hvernig hann var gerður og hvernig það virkar. Hann glóir oft líka en síðan þegar hann stækkar og skiptir sér er greinilega alveg tölvugert en er ekki viss hvort hann er tölvuteiknaður eða hvað. En í þessari mynd er líka að finna eina furðulegustu ástarsenu sem ég hef á ævinni séð, en eftir að hafa horft á the cutting edge, þá var talað um að það væri erfitt að klippa svona senur þar sem allir hafa sína skoðun en þegar að Watchmen ástarsenan kom upp þá varð mjög spes stemming í bíósalnum. Hún virðist hafa verið hægð all mikið og tónlistin undir er lagið Hallelujah með Leonard Cohen einnig mjög hægt spilað og atriðið í takt við það. Atriðið var mjög langdregið, kjánalegt og skipt um sjónarhorn með löngu millibili, ég veit ekki hvað það tók langan tíma en þegar sirka einn þriðji var búinn var fólk farið að flissa í salnum og síðan stuttu seinna allur salurinn. Mjög spes sena sem hefði líklegast verið hægt að gera betur eða allavega stytt.

Myndin gerist á níunda áratugnum og sá sem tónlistina hefur gjörsamlega verið upptekin af því, þar sem tónlistin er mikið í takt við hann. Það virkaði stundum en annars staðar alls ekki. Til dæmis í byrjunaratriðinu (þar sem creditlistinn kemur og nafnið á myndinni) er lagið Times they are a changin með Bob Dylan, það er dæmi um frábæra senu og með lagi sem gjörsamlega smellpassar. Þetta var algjörlega uppáhalds senan mín í allri myndinni, þar er svona nokkurn veginn verið að kynna hetjurnar og hópinn þeirra og örlög. En síðan var lagið 99 red balloons með þýsku söngkonunni Nena spilað undir í jarðarfarasenu, á fullum hraða og það er nú ekkert sérstaklega jarðarfararlegt lag.

Búningarnir eru líka mjög svo 80's legir og sumir nokkuð skemmtilegir út af þeirri ástæðu.

NIÐURLAG

Þegar myndir eru 170 mínútur þá er erfitt annað en að vera langdregnar. Þessi mynd hefur algjörlega sína kosti og galla eins og hefur komið fram hér að ofan, en að mínu mati hefur of marga galla til þess að ég vilji nokkurn tíma sjá hana aftur, en þetta er líka mynd til þess sjá í bíó. Hún er rosalega vel gerð og veisla fyrir augað. Athyglin þarf að vera til staðar allan tímann til þess að skilja hvað sé að gerast, en margt er ekki útskýrt fyrr en mjög seint. Fyrri hluti myndarinnar var svolítið erfiður fyrir skapið, þar sem þar voru ekkert nema flash-back á eftir flash-backi. Það kom mynd af andliti persónu og sína flash-back, síðan kom fram önnur persóna (í rauntíma) og flash-back frá henni og þannig hélt áfram í einn og hálfan tíma. Leikaranir eru allir góðir að mínu mati, en ég kannaðist við fæsta þeirra, nema einn aukaleikara úr Grey's Anatomy sem leikur The Comedian, hetjuna sem er myrt í byrjun myndarinnar (mjög flott og vel gert atriði).

Það var strákur fyrir framan bíóið sem átti mjög skemmtilega setningu að lokinni mynd sem ég ætla að láta fylgja hérna með:

“Gaur, djöfull var þetta fokked-up mynd!”