Ég valdi kvikmyndagerð, því að ég hef alltaf haft mikinn áhuga á bíómyndum. Væntingarnar sem ég hafði voru þær að ég vildi læra aðeins meira um hvernig myndir væru gerðar og kynnast öðrum gerðum að myndum heldur en þeim sem ég hafði séð.
Ég varð ekki fyrir vonbriðgum, væntingarnar stóðust. Hópverkefnin sem voru gerð sem gáfu manni reynslu sem ég hefði annars ekki öðlast. Mér fannst mjög áhugavert að fara á kvikmyndahátíðarnar Reykjavík Short & Docs og RIFF, ég hefði annars aldrei farið á þær. En þar sem ég flutti í Mosfellsbæinn seinasta haust ákvað ég ekki að kaupa mér passa. Það hefði bara verið of mikið að keyra fram og til baka, ein í bió þar sem ég gat ekki platað marga með mér. En ég fór á eins margar og við áttum og sá ekki eftir því að hafa kíkt á þær. Ég var líka einstaklega hrifin af frönsku myndinni Renard et le Enfant sem ég fór á, þegar franska kvikmyndahátíðin var. Það var ein fallegasta mynd sem ég hef séð lengi.
Við vorum líka látin fara á íslenskar myndir í bíó og fengum leikstjóranna í heimsókn. Mér fannst það einna best við námskeiðið, maður fékk allt aðra sýn á íslenska kvikmyndagerð. Heimsóknir leikstjóranna voru misjafnar eins og myndirnar þeirra en mér fannst persónulega fyrsta heimsóknin, þegar Valdís Óskarsdóttir kom í heimsókn hafa mest áhrif. Þá áttaði ég mig á í fyrsta skipti hversu mikið starf klipparans væri í raun og veru. Þessi mynd sem hafði tekið rúma viku að taka upp var 8 mánuði í klippinu, ég missti andlitið. Síðan á hæla Valdísar eru Óskar Jónasson og Friðrik Þór. Mér fannst heimsókn Ólafs Jóhannessonar sem gerði Queen Raquela einna síst. Ég náði aldrei neitt sérstaklega góðri athygli í fyrirlestrinum hans, myndin var nú samt ágæt en nett skrítin, enda bíður efnið ekki upp á neitt annað.
Myndirnar sem var síðan horft á í tíma, sem ég þurfti oftast reyndar að horfa á heima vegna áreksturs við þýsku tímanna mína á föstudögum, voru misjafnar og flestar eitthvað sem mér hefði annars aldrei dottið í hug að horfa á, eina sem ég hafði heyrt um og átti var Casablanca. Þær myndir sem standa uppúr eru líklegast The General, Cats of Mirikitani, Hold Up Down og Notorious og síðan heimildamyndin um klippingu The Cutting Edge. Það var engin mynd sem ég þoldi ekki eða fannst leiðinleg (enda reyni ég oftast að horfa á hluti með opnu hugarfari) en þær sem mér fannst síðri og ég get eiginlega ekki mælt með fyrir aðra eru myndir eins og Idi i Smotri og The Thing. Báðar eiga þær sameiginlegt að vera nokkurs konar hryllingsmyndir og það líklegast áhrif á skoðun mína á þeim. Og síðan var það Songs from the second floor, sem ég skildi ekkert í og fílaði ekkert við.
Myndin Triumph of the Will fannst mér finnst ógeðsleg og skildi ekki af hverju við værum látin horfa á hana en eftir seinustu sögu tímanna á árinu fattaði ég það. Þetta er ein frægasta mynd sögunnar, gerð af Hitler um hans tíma. Sögulega séð þá er hún frábær heimild og hjálpaði mér miklu betur að skilja sögu-námsefnið. Þetta var líka hluti af námskeiðinu sem kom mér á óvart, heimildamyndir. Eina heimildamyndin sem ég hafði séð (sem var ekki leikin) var End of the Century, heimildamynd um uppáhalds hljómsveitina mína. Myndin Cats of Mirikitani gjörsamlega opnaði augun mín fyrir því hvað þetta væri í raun og veru spennandi flokkur mynda. Sólskinsdrengurinn hans Friðriks er líka með betri íslenskum myndum sem ég hef séð, og ég mæli með henni fyrir alla sem ég hitti liggur við. Ég sá nokkuð eftir því svo fór sem fór með heimildamynda sem hópurinn minn ætlaði að gera, en tíminn vannst aldrei og svoleiðis er það stundum.
Síðan gerði ég tvo fyrirlestra, einn fyrir jól og einn eftir. Báðir voru mjög áhugaverðir. Ég vann ein fyrir jól og tók þá fyrir ítalska leikstjórann Federico Fellini. Ég valdi hann því að stuttu áður en við fengum listann horfði ég á mynd með mömmu, Under the Tuscan Sun og þar var persóna sem talaði alltaf um Fefe - Federico Fellini og sagði að hann hafi uppgvötað hana, en hún var að mörgu leyti lík Anitu Ekberg úr La Dolce Vita eftir Fellini. Það sem ég vissi ekki var hversu frábær Fellini í rauninni var. La Strada sem ég horfði á fyrir fyrirlesturinn hefur orðið ein af mínum uppáhalds myndum og ég ætla að finna hana úti á Ítalíu í sumar. Fellini gaf mér líka hugmyndina að því að skrifa niður drauma og nota þá í handrit sem mér finnst vera snilld, því að hvenær er ímyndaraflið á jafn miklum styrk og þegar maður sefur? Seinni fyrirlesturinn gerði ég með Jóhönnu og við gerðum Bollywood. Fyrir hafði ég bara séð svokallaðar Bollywood-Hollywood myndir þar sem báðum heimum er skellt saman og myndirnar eru mjög vestrænar. Bride & Prejudice (svoleiðis mynd) er t.d. ein af mínum uppáhalds og ég kann hana alveg utan af. En Bollywood myndirnar eru allt öðruvísi og ég gjörsamlega féll fyrir stílnum. Þar sem ég er forfallið söngleikjafrík og rómantíker, þá eru svona myndir gjörsamlega fyrir mig. Eina er að þær eru rosalega langar en æðislegar og ef að ég hefði haft meiri tíma hefði ég líklegast horft á allar en MR er krefjandi skóli og ekki tími til alls því miður. Veistu nokkuð hvar er hægt að nálgast fleiri Bollywood myndir?
Mér finnst að það hefði mátt byrja aðeins fyrr á kvikmyndasögunni til þess að skilja myndirnar sem við sáum fyrir jól. Klippitímarnir voru mjög góðir og áhugaverðir og fræðandi en það hefði mátt fara aðeins betur í eitthvað svipað og þessi blessuðu 40% af prófinu. Við gerðum þetta við A Piece of Apple Pie en ég vissi aldrei hvort það hafi verið rétt gert eða ekki, og það hefði mátt taka aðeins meiri tíma í það. Einnig hefði verið gott að taka smá test öðru hvoru, því að ég fann fyrir stúdentsprófið að ég hafði ekki hugmynd við hverju ætti að búast.
Ég hef alltaf vitað að ég vildi vinna við kvikmyndagerð en aldrei við hvaða hluta þess. Á námskeiðinu í vetur tókst mér að finna það út. Þegar við fórum í handritahlutann fann ég hvað mér fannst gaman að skrifa handrit og ég vildi að maður hefði haft meira tíma utan skóla til þess að vinna í því en það var of mikið að gera en ég ætla að halda bókunum og læra meira um handrit og reyna að lesa fleiri handrit og horfa síðan á myndirnar (10 bls - 10 mín eins og æfingin). Ég er búin að sækja um í Kvikmyndaskóla Íslands við handritaskrif og leikstjórnun en það kemur í ljós hvort ég kemst inn, vona það allavega.
En ég vil þakka fyrir frábært námskeið sem ég sé sko alls ekki eftir að hafa valið að hafa farið í. Það opnaði gjörsamlega fyrir mér heim kvikmynda og núna þegar ég fer í bíó kemst ég ekki hjá því að skoða klippingu og ýmiss önnur smáatriði. Smekkurinn minn hefur líka víkkað og ég er opnari fyrir því að skoða hinar ótrúlegustu myndir.
Takk fyrir mig,
Anna Björg
Saturday, April 25, 2009
Mad Detective 神探
Myndin byrjar á því að fylgst er með óvenjulegum aðferðum rannsóknarlögreglunnar Bun, sem hefur yfirnáttúrulega hæfileika. Hann er skyggn og segist sjá persónuleika fólks. Í byrjun myndarinnar er hann að rannsaka morðmál á mjög óvenjulegan hátt og lætur m.a. troða sér ofan í tösku og henda sér niður stigagang. Þegar hann er síðan tekin aftur úr töskunni segir hann hver morðinginn hafi verið. Allt virðist þetta vera frekar skrítið og myndin verður skrítnari og skrítnari eftir þetta. Þegar lögreglustjórinn hættir, sker Bun af sér eyrað og gefur honum og gefur upp þá ástæðu að lögreglustjóranum hafi vantað persónuleika. Bun er látinn fara snemma á eftirlaun eftir þetta. Síðan tekur myndin aftur við nokkrum árum síðan, þá er lögregluþjóninn Ho að rannsaka dularfullt hvarf annars lögreglumanns. Þessi lögreglumaður hafði verið að eltast við þjóf ásamt félaga sínum Chi-Wai (ef ég man rétt) þegar hann hvarf en byssan hans hins vegar hefur verið notuð í ýmsum ránum/glæpum m.a. morði. Ho hefur þá leit af Bun og finnur hann að lokum og biður hann um aðstoð við málið. Bun samþykir að koma með honum en hann er í leiðinni að rífast við konuna sína, sem vill ekki að hann fari aftur að vinna. Bun og Ho fara að rannsaka málið frekar og komast að því, eða Bun kemst að því að Chi-Wai hafi drepið félaga sinn til þess að fá byssuna hans, þar sem byssunni hans hafi verið stolið. Eftir þetta fer af stað frekar hröð atburðarrás sem var pínu erfitt að fylgja eftir en á endanum þá kemst það upp að Chi-Wai hafi drepið félaga sinn og grafið hann niður og kennt indverskum smáþjófi um þetta allt (hafði meðal annars komið fyrir sönnungargögnunum í íbúð hans).
Í byrjun myndarinnar var ég nú ekki alveg viss um hvað ég væri að fara að horfa á, þar sem hún er nett furðuleg. Ég held ég hafi líka sjaldan kúgast jafn mikið yfir mynd eins og þegar Bun var að skera af sér eyrað. Mér fannst reyndar nokkuð sniðugt að ástæða hans fyrir þessu athæfi var ekki gefin upp fyrr en nokkuð seinna. Það var svolítið farið úr einu í annað og það tók mig svoldinn tíma að synca mig inn á hvað væri að gerast og hvað væri raunveruleiki og hvað ímyndun Buns. Mér fannst Bun, Ho og Chi-Wai vera allir nokkuð áhugaverðar persónur.
Bun er náttúrulega eitthvað mjög sérstakt. Hann er skyggn og sér að eigin sögn persónuleika fólks. Hann fer sínar eigin leiðir og skiptir sér ekki af öðrum. Mér fannst eins og að eftir því sem leið á myndina var meira verið að leggja áherslu á að hann væri geðbilaður heldur en skyggn. Kannski varð hann geðbilaðri eftir því sem leið á hana en ég tók þá ekki eftir því nema að sjónarhornið á hann virtist breytast. Hann á sambandi við konuna sína og í byrjun virðist það mjög eðlilegt allt þangað til að Ho kemur í heimsókn og áhorfandinn fattar að hún er ekki til þar sem Ho sér hana ekki. Ég hélt mjög lengi út myndina að kona Buns væri látin og þetta væri draugur hennar sem væri að spjalla við hann en ekki bara ímyndun hans. En hún er á lífi og Bun sér hann að meira segja allt öðruvísi, þekkir hana ekki þar sem persónuleikinn hennar er eldri. Mér fannst Bun vera nokkuð gáfaðri en hann virtist í fyrstu, eins og þegar hann stelur skilríkjum og byssu Ho's til þess að klára málið sjálfur. Ég fór líka að spá í hvort að það að Bun hafi skorið af sér eyrað sé tilvitnun í Van Gogh sem gerði það sama og þá hvort þetta sé eitthvað svona misskilins snillinga-complex. Atriðin þegar hann er að lifa í gegnum það sem morðinginn gerði eru nokkuð oft frekar fyndin og skemmtileg og lífguðu upp á myndina.
Ho virðist vera mjög metnaðarfullur og hann virðist vilja líkjast Ho, hann er alltaf að reyna sömu aðferðir og hann til þess að finna út lausnir á málunum og vill sjá konu Buns (sem hann heldur að sé látin). Það er svolítið eins og hann vilji vera skyggn til þess að eignast frábæra frama Buns (sem Bun hafði haft áður en hann skar af sér eyrað og allir héldu að hann væri geðveikur). Hann lætur til dæmis Bun grafa sig niður í jörðina til þess að reyna að finna út hvar lögreglumaðurinn sé en endar á því að drepa sig næstum og láta Bun plata sig. Bun sér Ho sem lítinn, hræddan og veiklulegan dreng (persónuleikinn hans) sem mér finnst að gæti merkt hvað Ho er í raun lítill og hræddur en vill vel. En í endanum þegar Ho drepur Bun í ruglingslega atriðinu, þá sér Bun að kona í dragt með svona valdmannslegt yfirbragð er búin að koma sér fyrir við hliðina á litla dregnum, hún er búin að bætast við persónuleika Ho's.
Bun sér Chi-Wai sem 7 persónuleika og mér fannst það vera gefið nokkuð snemma upp að hann væri í raun og veru morðinginn. Þessir 7 persónuleikar eru nokkuð ólíkir og ég fór að hugsa hvort þeir gætu nokkuð merkt dauðasyndirnar 7, græðgi - feiti kallinn og stolt-valdsmannlega konan eða eitthvað svoleiðis. En Chi-Wai er einnig mjög gáfuð persóna og kemur sér vel undan lögreglunni og þó svo að mér hafi strax fundist hann líklegur morðingi þá fór ég að halda að hann væri saklaus á tímabili.
Eins og ég er búin að segja þá var þetta nokkuð ruglandi mynd og ég er ekki viss um að ég hafi náð öllum staðreyndunum rétt. Mér leist ekkert á hana í byrjun en síðan allt í einu byrjaði hún að halda mér fastri og ég varð að vita hvað gerðist næst. Persónuleikarnir sem Bun sá voru í fyrstu nokkuð ruglandi (hélt ég væri að rugla saman persónum) en síðan heillandi (komst samt ekki hjá því að detta í hug Shallow Hal með Jack Black í sambandi við að sjá innri manneskju fólks). Þetta er í fyrsta skipti sem ég sé kínverska mynd og ég varð ekki fyrir vonbrigðum. Mér fannst litirnir vera svolítið skrítnir, svona gulir og gráir og hún var öll svona frekar dökk, kannski til þess að sýna hugarástand Buns? En klippingin á milli persónuleika fólks og fólksins sjálfs voru mjög vel gerðar og stundum ruglaðist ég algjörlegag um hvern væri verið að tala og mér finnst það nokkuð sniðugt hjá þeim sem gerði hana, því þá fór maður ósjálfrátt að einbeita sér meira að því sem maður sá á skjánum. En lokaatriðið gjörsamlega ruglaði mig, ég fattaði að Ho væri að reyna að breyta settinu en útaf speglunum og öllum persónuleikunum þá náði ég litlu af því sem væri að gerast, en hugsanlega var þetta með ráðum gert...
Í byrjun myndarinnar var ég nú ekki alveg viss um hvað ég væri að fara að horfa á, þar sem hún er nett furðuleg. Ég held ég hafi líka sjaldan kúgast jafn mikið yfir mynd eins og þegar Bun var að skera af sér eyrað. Mér fannst reyndar nokkuð sniðugt að ástæða hans fyrir þessu athæfi var ekki gefin upp fyrr en nokkuð seinna. Það var svolítið farið úr einu í annað og það tók mig svoldinn tíma að synca mig inn á hvað væri að gerast og hvað væri raunveruleiki og hvað ímyndun Buns. Mér fannst Bun, Ho og Chi-Wai vera allir nokkuð áhugaverðar persónur.
Bun er náttúrulega eitthvað mjög sérstakt. Hann er skyggn og sér að eigin sögn persónuleika fólks. Hann fer sínar eigin leiðir og skiptir sér ekki af öðrum. Mér fannst eins og að eftir því sem leið á myndina var meira verið að leggja áherslu á að hann væri geðbilaður heldur en skyggn. Kannski varð hann geðbilaðri eftir því sem leið á hana en ég tók þá ekki eftir því nema að sjónarhornið á hann virtist breytast. Hann á sambandi við konuna sína og í byrjun virðist það mjög eðlilegt allt þangað til að Ho kemur í heimsókn og áhorfandinn fattar að hún er ekki til þar sem Ho sér hana ekki. Ég hélt mjög lengi út myndina að kona Buns væri látin og þetta væri draugur hennar sem væri að spjalla við hann en ekki bara ímyndun hans. En hún er á lífi og Bun sér hann að meira segja allt öðruvísi, þekkir hana ekki þar sem persónuleikinn hennar er eldri. Mér fannst Bun vera nokkuð gáfaðri en hann virtist í fyrstu, eins og þegar hann stelur skilríkjum og byssu Ho's til þess að klára málið sjálfur. Ég fór líka að spá í hvort að það að Bun hafi skorið af sér eyrað sé tilvitnun í Van Gogh sem gerði það sama og þá hvort þetta sé eitthvað svona misskilins snillinga-complex. Atriðin þegar hann er að lifa í gegnum það sem morðinginn gerði eru nokkuð oft frekar fyndin og skemmtileg og lífguðu upp á myndina.
Ho virðist vera mjög metnaðarfullur og hann virðist vilja líkjast Ho, hann er alltaf að reyna sömu aðferðir og hann til þess að finna út lausnir á málunum og vill sjá konu Buns (sem hann heldur að sé látin). Það er svolítið eins og hann vilji vera skyggn til þess að eignast frábæra frama Buns (sem Bun hafði haft áður en hann skar af sér eyrað og allir héldu að hann væri geðveikur). Hann lætur til dæmis Bun grafa sig niður í jörðina til þess að reyna að finna út hvar lögreglumaðurinn sé en endar á því að drepa sig næstum og láta Bun plata sig. Bun sér Ho sem lítinn, hræddan og veiklulegan dreng (persónuleikinn hans) sem mér finnst að gæti merkt hvað Ho er í raun lítill og hræddur en vill vel. En í endanum þegar Ho drepur Bun í ruglingslega atriðinu, þá sér Bun að kona í dragt með svona valdmannslegt yfirbragð er búin að koma sér fyrir við hliðina á litla dregnum, hún er búin að bætast við persónuleika Ho's.
Bun sér Chi-Wai sem 7 persónuleika og mér fannst það vera gefið nokkuð snemma upp að hann væri í raun og veru morðinginn. Þessir 7 persónuleikar eru nokkuð ólíkir og ég fór að hugsa hvort þeir gætu nokkuð merkt dauðasyndirnar 7, græðgi - feiti kallinn og stolt-valdsmannlega konan eða eitthvað svoleiðis. En Chi-Wai er einnig mjög gáfuð persóna og kemur sér vel undan lögreglunni og þó svo að mér hafi strax fundist hann líklegur morðingi þá fór ég að halda að hann væri saklaus á tímabili.
Eins og ég er búin að segja þá var þetta nokkuð ruglandi mynd og ég er ekki viss um að ég hafi náð öllum staðreyndunum rétt. Mér leist ekkert á hana í byrjun en síðan allt í einu byrjaði hún að halda mér fastri og ég varð að vita hvað gerðist næst. Persónuleikarnir sem Bun sá voru í fyrstu nokkuð ruglandi (hélt ég væri að rugla saman persónum) en síðan heillandi (komst samt ekki hjá því að detta í hug Shallow Hal með Jack Black í sambandi við að sjá innri manneskju fólks). Þetta er í fyrsta skipti sem ég sé kínverska mynd og ég varð ekki fyrir vonbrigðum. Mér fannst litirnir vera svolítið skrítnir, svona gulir og gráir og hún var öll svona frekar dökk, kannski til þess að sýna hugarástand Buns? En klippingin á milli persónuleika fólks og fólksins sjálfs voru mjög vel gerðar og stundum ruglaðist ég algjörlegag um hvern væri verið að tala og mér finnst það nokkuð sniðugt hjá þeim sem gerði hana, því þá fór maður ósjálfrátt að einbeita sér meira að því sem maður sá á skjánum. En lokaatriðið gjörsamlega ruglaði mig, ég fattaði að Ho væri að reyna að breyta settinu en útaf speglunum og öllum persónuleikunum þá náði ég litlu af því sem væri að gerast, en hugsanlega var þetta með ráðum gert...
Subscribe to:
Posts (Atom)